De tour heeft twee gezichten, een akoestische en een elektrische. Samen met het herrezen Green Lizard gaan ze ouderwets rocken. Voor iedereen die wil nagenieten van de gestripte versies, kan via een pay-what-you-want download het digitale album Move On aanschaffen. Een plaat dat voor de break up al in de maak is maar nu een mooi afscheidscadeau kan genoemd worden. Niet alleen krijgen we uit de vier studioalbums een sterke selectie. Van de eerste EP ...livethedream heeft Saved (al verschijnt die later op debuut For Who you Are) een plekje bemachtigd. Er is wel een duidelijk Flamenco sausje overheen gegoten. Het is lekker akoestisch raggen door gitaristen Aart Steekelenburg en Ralf Mastwijk.

Vooral in de beginperiode staat Face Tomorrow voor erg rauwe, energieke muziek en daar leent de Spaanse broeierige sfeer zich wel voor. De stem van Jelle Schrooten blijft hoe dan ook uit duizenden herkenbaar. Zuiderse sferen komen terug tijdens The Maze van het laatste album uit 2011. Vergelijkingen met Bløfs Hemmingway zijn best te maken. Eveneens afkomstig van dat album is het sterke combo All the Way en Enlighten Me. Oorspronkelijk klinken deze tracks dynamisch en keren ze hiermee terug naar hun roots. All the Way heeft nu iets onheilspellends meegekregen dankzij enkele tokkelende gitaarakkoorden en effectief xylofoon gebruik. Enlighten Me blijft enerveren en boet niks in qua dramatiek. 

Bovendien blijft die bekende afwisseling tussen hard en zacht zelfs in de unplugged uitvoeringen bestaan. De meeste songs hebben wel een wat vrolijker karakter dan hun originele versies. Opener Sign Up!, één van de populairste tracks van de Rotterdamse band, heeft een duidelijke Smiths handelsmerk. Typisch gitaarspel gecombineerd met een fijn baslijntje door Tijs Hop. The Stranger en Prop & Stay voelen dan weer folky aan met opmerkelijke percussie door Sjoerd van der Knoop. Al klinken On My Own en afsluiter Worth the Wait nogal bedroevend er zit een positieve boodschap in. De kale interpretaties zorgen er soms voor dat de zangpartijen wat te overheersend en misschien wel deprimerend klinken maar het geeft naast de muzikale invulling elke song zijn eigen kracht.

In het laatste nummer gaat de band nog één keer all the way. Jelle eindigt toepasselijk met de woorden "So just let me go." Iets wat we van Face Tomorrow kunnen zeggen na 25 november en 15 jaar muzikaal je eigen ding doen. De 25ste geven ze een dubbele show in hun thuisstad en lijkt de cirkel rond. Eerst komen de besproken versies voorbij tijdens een akoestische show in De Unie, 's Avonds spelen ze hun allerlaatste, uitverkochte optreden in Rotown. Tijdens deze laatste shows is, in een oplage van 300 stuks, Move On op vinyl verkrijgbaar. Een mooi overzicht van het oeuvre van een grote liveband die te weinig aandacht heeft gekregen via andere media.