Ineens was ze daar begin 2008, Stéphanie Sokolinski alias SoKo had met ‘I’ll Kill Her’ een myspace hit te pakken. Toch besluit ze in 2009 te stoppen. Nu is ze terug met een debuut vol chansons over het harde leven. Het heeft zes jaar geduurd maar volgens haar is er materiaal voor drie albums. Belangrijker is het feit dat ze het plezier heeft teruggevonden en dat spat er vanavond vanaf.

Haar broer Maxim mag de avond openen met twee liedjes. Soko helpt een handje en duikt zelfs achter de drums met haar overjas, witte Dr. Martens en zomerhoed. Daarna betreedt de jonge Luke Rathborne het podium. Deze singer/songwriter heeft genoeg talent maar helaas staat het geluid verkeerd afgestemd. De zanger legt veel emotie in zijn stem. De vraag is alleen wat deze jongen kom doen ‘all the way’ uit New York City om hier met slecht geluid een klein halfuurtje op te treden. Bovendien ontbreekt het tempo in zijn uitvoeringen.

Dit is anders wanneer zowel Luke als Maxim en vriendin en violiste Gillian Maguire de begeleidingsband vormen van Soko. Ze brengt eerst solo op gitaar ‘I Cannot Be Bothered to Open My Eyes Again’ en ‘Treat Your Woman Right’. Twee droevige liedjes op mooie wijze gebracht door haar melancholische stem. Daarna vervoegen haar broer op gitaar, Luke op de bass en Gillian met haar viool de zangeres. Het publiek geniet, toch heerst er een rumoerige stemming. Af en toe oogt het allemaal wat krakkemikkig on stage maar het heeft ook zijn charme.

Al snel komt SoKo met de single en titeltrack van haar debuut ‘I Thought I Was an Alien’. Ze zet een drumbeat op en brengt ons het ene na het andere fraaie liedje waarin duidelijk is dat haar leven niet makkelijk moet zijn. Toch loopt ze giechelend over het podium en zit de sfeer er goed in. Onderling wisselt het viertal regelmatig van instrument. Tijdens ‘I Just Want To Make It New With You’ staat de zangeres te rocken op bass terwijl ze in ‘Nervous Breakdown’ haar drumkwaliteiten ten toon stelt. Gedurende ‘Trapped in Freedom’ speelt ze op een gegeven moment zelfs gitaar en drum tegelijk.

‘People Always Looks Better in the Sun’ zingen ze alle vier samen. Elke song is weer anders waardoor de bijna twee uur durende set geen moment verveeld. Ze praat de hele avond lief aan elkaar. De teksten blijven hoe dan ook vol pijn. Ze brengt het nieuwe nummer ‘The Painter that Turned into a Muse’ vanuit haar songbook waarin met grote letters typerend staat geschreven ‘’Reality is Miserable’’. Het klinkt raar maar ondanks de zware teksten wordt de sfeer alleen maar beter en beter. Het is zelfs tijd voor een verjaardagsliedje en een gelukkige mag het podium op. Samen met een SoKo look-a-like en het hele publiek zingen ze Happy Hippie Birthday.

We moeten wel anders dreigt ze om weg te gaan. Iedereen doet uit volle borst mee en de avond eindigt met een glimlach. Ze heeft zelfs haar hit ‘I’ll Kill Her’ niet eens nodig. Voor afsluiter ‘You Have A Power On Me’ duikt ze nog één keer achter de drums. SoKo dirigeert en schreeuwt samen met Rotown voor de laatste keer ‘People Are Mean’ waarmee een mooie avond ten einde komt. Ondanks de zware inhoud gaat iedereen goed gemutst naar huis.