Na het energieke F stond Eefje de Visser als tweede hoofdact op het Wantijpodium. De zon scheen inmiddels flink en het was warm, heerlijk weer om te genieten van muziek. Dit pakte echter niet helemaal zo uit voor Eefje. Haar liedjes moeten het vooral van de teksten hebben, die bijna poëtisch klinken, maar de meeste zonaanbidders konden het niet opbrengen om daar naar te luisteren. Bijpraten onder het genot van een biertje stond hoger op de prioriteitenlijst. De zang stond ook wat zacht en het was soms lastig om het ene nummer van het andere te onderscheiden. Zo kabbelde het optreden voort totdat Eefje aankwam bij de laatste twee nummers, onder meer ‘Hartslag’. Bij deze nummers liet de band meer van zich horen en werd het publiek ook weer wakker. Het was een prima optreden, Eefje heeft een mooie stem en is niet op een valse nooit te betrappen, maar het was niet de beste keuze voor een festival. Tekst: Marieke Drees

Het loopt zo zachtjes aan richting half vier en dat is te merken. Veel bezoekers met
een ‘Dordt finest’ shirt vullen het veld voor het pocentrale podium. Kees Fluks is in het
huis. De uit, hoe kan het ook anders, Dordt afkomstige mc speelt een thuis wedstrijd.
Kees en zijn mannen zetten een hip hop show neer zoals deze behoord te zijn. Mc’s en
een dj. Het publiek is nog helemaal wakker en het kost wat moeite om de energie van
het podium naar het publiek over te brengen. De hip hop, die nog het best te vergelijken
is met het geluid van ‘Opgezwolle’ gemixt met het old-school gevoel van begin jaren
negentig. Er wordt gerapt. Wanneer ze kans krijgen om meer ervaring op te doen zal het ze lukken een grote naam te worden in de nederlandse hip hop scene. De opbouw naar een hoogtepunt, dat voor een hip hop show erg belangrijk is, komt nog niet goed uit de verf. Het zorgt ervoor dat de show niet erg onderhoudend is. Halverwege het optreden krijgen ze hulp van breakdance crew ‘buitengewoon’, die voor het podium hun kunsten vertonen. Inhoudelijk en muziekaal is Kees een man om voor op te passen. Nog even en je hoeft niet naar Dordt te komen om hem te zien, maar komt hij in het hele land naar je toe. Tekst: Gerjan Peverelli

Net nadat de zon doorbreekt start de Utrechtse reggaeband Tworoots op het popcentralepodium. Na het vertrek van de Dordtse leadzanger is Tworoots omgevormd tot een driekoppige begeleidingsband. Vandaag is de band in gezelschap van zangeres Leah Rosier. Tworoots speelt no-nonsense reggaemuziek. Geen bijzondere, maar vermakelijke en ontspannende reggae in het warme Wantijpark. Aan het marihuanarokende, rasta-imago wordt direct voldaan nadat de zangeres na het eerste nummer 'legalize marihuana' schreeuwt. Bovendien draagt de bassist de bekende fluoriserende groen-geel-rood combinatie. De band is goed in haar genre en de zangeres voelt zich thuis op het kleine podium. Het derde nummer op de setlist is het toepasselijke nummer ‘Sunny Days’. Leah Rosier is op geen valse noot te betrappen vandaag. Het publiek blijkt wel zin te hebben in de zomerse reggae en schuifelt langzaam naar het podium toe. Minpuntje van de set is dat alle nummers lang lijken te duren, al lijkt het publiek hier totaal niet mee te zitten. Tekst: Thijs Kempe

 

Op het popcentralepodium kan het publiek genieten van allerlei regionale acts, en zo wie weet weer eens een nieuwe band ontdekken. Aan het einde van de middag beklom The Brave het podium. Deze band won dit jaar de Band Boost en mocht daarom optreden tijdens Wantijpop. De band is al sinds 2009 actief en brachten in de zomer van 2011 hun EP ‘See the Elephant’ uit. De band had er zin in, dat kon je goed zien! De zanger (Erik Korsman) maakte grapjes over de regen en vermaakte het publiek. De liedjes waren gevarieerd, van rock tot pop, en het samenspel was prima in orde. Tekst: Marieke Drees

Alsof er nog niet genoeg herrie is geweest opent Meet the Storm met veel kabaal de
set. De eerste indruk is goed: het klinkt veel beter dan in de video’s op internet. Ook
is de fanbase sterk aanwezig en de energie tussen band en publiek is wederzijds.
Toch is het plaatje nog niet perfect. De vocalist lijkt hier en daar zijn grunts nog niet
helemaal goed uit te voeren en de band steekt nog niet uit boven alle andere bands
in dit genre. Kortom: het gaat de goede kant op met Meet the Storm, maar het is nog
geen act die je absoluut gezien moet hebben. Nog niet… Tekst: Lijndert Kooijman
 

Het was inmiddels al een traditie dat er tenminste één grote Nederlandse hiphop-act op het programma van Wantijpop staat. De nieuwe organisatie heeft deze traditie kennelijk overgenomen, want dit jaar staat de bekende rapper Typhoon op het afiche. En ook deze rapper met Surinaamse roots doet waar Nederlandse hiphoppers om bekend staan. Hij rapt niet over bitches en ho's, maar komt met geëngageerde teksten die zelfs poetisch zijn te noemen.

Typhoon treedt aan met een complete band, die - op de drummer na - opvallend genoeg volledig blank is. De muzikanten ogen wel ervaren in hun spel en presentatie, en ze volgen Typhoon dan ook moeiteloos. Ze spelen uiterst strak, terwijl Typhoon het publiek opzweept. Het (overigens ook opvallend blanke) publiek is inmiddels behoorlijk nat geregend na weer een korte bui, maar dat staat een goed feestje niet in de weg. Enthousiast gaan de handen in de lucht als Typhoon daar om vraagt. En intussen imponeert de rapper zelf met zijn teksten en techniek. Met Typhoon haalde de organisatie weer een hiphop act van hoog niveau binnen. Benieuwd wie ze volgend jaar uit de hoge hoed toveren! Tekst: Jasper van Dorp

Na MOSS is het wantijpodium van Di-rect, het eerste avondoptreden op dit Dordtse dagfestival. De pseudo-rockers maken er zoals gebruikelijk meteen een feestje van. De vraag is echter of alle explosies aan energie die Marcel in zijn bewegingen stopt ook overkomen op het publiek. Misschien is dit ook wel wat teveel gevraagd. Het eerste nummer eindigt in een compleet bombastische jam. Met zijn ervaring als zanger raakt Marcel in elk geval geen valse noten, wat hem slechts op een matig applaus komt te staan van het stroeve publiek. De eerste radiosingle is 'Natural High', die dan ook enthousiast wordt meegezongen door de aanwezige pubermeisjes. Daarna wordt 'Times Are Changing' ten hore gebracht, de eerste single met Marcel aan het roer. De inmiddels zeskoppige band heeft er goed aan gedaan om Paul Jan Bakker in de band op te
nemen. De wel wat vreemde eend in de bijt, compleet met lang grijs haar en een grijze baard, weet het nieuwe geluid van de band perfect te lijmen en een volwassen karakter te geven. Di-rect houdt vandaag het tempo er flink in en dankzij het ontbreken van b-singles komt het publiehalverwege de set eindelijk wat meer los. Nummers voor Marcel’s entree worden gelaten voor wat ze zijn. Dit is jammer, maar gezien de verandering van genre enigszins begrijpelijk. De act die Spike en Marcel opvoeren kan toch niet helemaal los gezien worden van de uitstekend gespeelde muziek, waardoor het geheel af en toe wat geacteerd overkomt. Met het psychedelische 'Time Will Heal Our Senses' en 'Young Ones' sluit Di-rect een sterke, onderhoudende set af. Tekst: Thijs Kempe