Beukorkest is een project dat al jaren bestaat en dat door Nederland toert onder de artistieke leiding van beeldend kunstenaar Rik van Iersel, in samenwerking met de band Stuurbaard Bakkebaard. Men zou denken dat de formatie tijd genoeg heeft gehad om een reputatie op te bouwen, maar de band schijnt zijn publiek te vinden in een klein clubje mensen dat niet in één omschrijving kan worden omvat. De opkomst voor het optreden is dan ook erg laag, wat van begin af aan een minpunt is. De aankleding is uiteraard artistiek, met wandkleden die afbeeldingen tonen die niet altijd goed te begrijpen zijn. Middenin de zaal staat een kiosk waar men CD’s, sigaretten, ‘beukbaarden’ en zelfs tosti’s kan kopen. Vooraan bij het podium staat een reusachtige bananendoos met originele teksten over Beukorkest. Jammer dat er zo weinig publiek is die de aparte inrichting van de zaal, waar ongetwijfeld veel energie is ingestoken, kan waarderen.
Iets na negenen komt het orkest op en na een langdurige introductie van alle leden begint de band met een uptempo jazzy nummer die de sfeer er goed inbrengt. Het wordt duidelijk dat elke muzikant kwaliteiten heeft en dat ze samen de nummers willen perfectioneren. Ze willen een collectief gevoel of boodschap voortbrengen en die vol overgave perfectioneren. Toch maakt Beukorkest hierdoor zijn naam waar, want doordat iedereen virtuoos hun eigen inbreng heeft, ontstaat er een muur van geluid, waarin regelmatig alle subtiliteit verloren gaat.
Toch weet elk volgend nummer de aandacht vast te houden en zijn de afwisselingen tussen drukke en rustige nummers goed gekozen. Temeer omdat er ongelooflijk veel verschillende stijlen aan bod komen, zoals blues, jazz, spoken word, pop, rock en zelfs Afrikaans. Het geheel is erg indrukwekkend. De muzikanten geven zich in elk nummer compleet over, terwijl Rik van Iersel, de beeldend kunstenaar er glibberig (maar toch aanstekelijk) tussendoor danst.
Een hoogtepunt is het nummer waarin over de ramp bij Fukushima wordt gezongen. Het nummer spint zich uit tot een catastrofe met fluisterende stemmen die 'fukushima' op ritmische dreigende wijze uitspreken, om te laten voelen dat het drama één is geworden met de naam.
Een nummer die minder goed overkomt is vooral van electronische aard. DJ DNA knutselt met joystick krakende geluiden aaneen, terwijl zangeres Truus de Groot een onnavolgbare melodie zingt. Het geeft bij elkaar af en toe een wat vals geluid. Wat jammer is, gezien de zangkwaliteiten van de zangeres.
Over het algemeen is de ruim twee en een half uur durende show een prachtige muzikale ervaring, zonder een moment van verveling. Er gebeurt veel op het podium en de artiesten bouwen er zelf een mooi feestje van, misschien nog mooier dan dat het publiek doet. De show met muzikale uitbarstingen en artistieke ego’s past perfect op een festival zoals het magneetfestival of Into the Great Wide Open. Gemoedelijke sfeer en de durf om puur het gevoel te uiten doormiddel van de muziek. Hoe simpel de melodie ook is, het slaat direct aan bij het publiek. Het is een concert waar je altijd met een glimlach aan terug zult denken.