Een festival met literatuur, dans, muziek, cabaret en theater, oftewel: voor ieder wat wils. Bij het Geen Daden Maar Woorden festival zijn er keuzes genoeg. Er staan veel acts op het programma waar jong en oud van kunnen genieten. De Rotterdamse Schouwburg is vandaag 'the place to be' voor kunstliefhebbers.

In de Educatieruimte openen muzikante Elle Bandita en schrijfster/performer Elfie Tromp met hun stuk 'Bloedmond'. Een verhaal wat in het kort gezegd gaat over het uitkotsen van oogballen en bloed. Terwijl Elfie Tromp een verhaal vertelt (en uitbeeld) verzorgd Elle Bandita de achtergrondmuziek. De dramatische geluiden passen precies bij de sfeer van het verhaal en zo vallen de puzzelstukjes ineen. Met bloed op haar kleren en lichaam vervolgt Tromp het spannende verhaal. Ze vertelt over een monster in haar lichaam en Elle Bandita helpt een handje om Tromp nog meer te bedelven onder het bloed. Een boeiende en bloederige opening van het festival. Sterk, vies en ruig.

No Ninja Am I geeft in het Haltheater een bijzonder optreden. Een paar weken geleden was hij met zijn band nog te bewonderen op Popronde Rotterdam. Vandaag doen ze twee korte sets op het festival. No Ninja Am I maakt rustige muziek, dus het publiek moet volledig stil zijn. Daar is iets briljants op bedacht, want zowel publiek als band hebben koptelefoons op en het optreden is dan ook door deze koptelefoons te beluisteren. Het is de eerste keer dat de band zoiets doet. Het geluid is verrassend goed en het geheel heeft een intieme sfeer. Het liedje 'Love' ondergaat een metamorfose, want op de plaat wordt er gebruikt gemaakt van een drumcomputer, maar het lukte niet om dit live te vertalen. Nu weten ze er toch een geslaagde versie van te maken met o.a. mandoline, ukelele en viool. De koptelefoons zijn een fantastische oplossing tegen de pratende mensen bij optredens. Hoe vaak zijn er wel niet ergernissen door mensen die tijdens een optreden de week gezellig doornemen. Dit is een leuke oplossing (understatement). Het is een fantastische oplossing!

Heel ver verstopt in de Schouwburg, met de lift, twee trappen omhoog en de eerste deur rechts, is het meest intieme plekje van het festival. Een kleine groep mensen krijgt daar de kans om in de kleedkamer te luisteren naar de Groningse zangeres Flux. Ook zij was enkele weken terug te zien op Popronde Rotterdam. De kleedkamer is propvol en helaas mogen er geen mensen meer bij. Flux maakt Nederlandstalige dromerige muziek waar veel poëzie in verwerkt is. Een soort Spinvis of Roosbeef, maar dan blond en Gronings. Flux, oftewel Irene Wiersma, laat vandaag niet alleen haar liedjes horen, maar ook een paar zelfgeschreven gedichten zoals 'Beste Vriendin'. Vaak schrijft zij gedichten over onbereikbare liefdes, maar vandaag draagt zij er ook een voor over een bereikbare: haar deken. Flux is op haar plaats op dit festival.

In de kleine zaal presenteert de auteur Ivo Victoria zijn tweede roman 'Gelukkig Zijn We Machteloos', een boek dat voornamelijk gaat over angst. Mensen die hem dierbaar zijn houden kort een voordracht en Tjeerd Bomhof ondersteunt Ivo Victoria muzikaal. Ivo leest voor uit zijn boek, zie het als een soort couplet in een liedje. Vervolgens zingt Tjeerd een stukje en daarna draagt de auteur weer iets voor. Van samenzang zijn ze ook niet vies. Muzikaal voorlezen, een innoverende beleving.

Inmiddels is de kleedkamer weer volgelopen, want het singer-songwriter duo Roufaida & Pluck willen hun gitaarlijnen en zangpartijen laten horen. Deze twee meisjes, die nog op de middelbare school zitten, schrijven al zo'n twee jaar zelf hun teksten en hebben een bijzonder klinkende samenzang. De stem van Roufaida neigt soms zelfs een beetje naar Selah Sue. Een nieuw liedje, waarvan de werktitel 'Destination' is, passeert de revue en het publiek mag hun literaire ingevingen delen voor een betere titel. 'Ten Times Faster' is het liedje dat ze voor het eerst samen speelden. Het publiek luistert aandachtig en weet de luisteraars te boeien. Helaas is de set erg kort, maar er staat ze nog twee kleedkamersessies te wachten later op de avond.

In de kleine zaal bereid iedereen zich voor op de afsluiter: Katinka Polderman. Ze treedt op met een special act, maar wie o wie zou dat toch zijn? In de wandelgangen wordt er al gefluisterd dat het Roos Rebergen van Roosbeef is en dit kan best waarheid worden, want er staat al een keyboard klaar op het podium. Inderdaad, het is Roos die Katinka vergezeld op het podium. De presentator noemt het duo 'Polderroos'. "Humoristische teksten met veel seks." Dat is eigenlijk een samenvatting van het optreden. Roos en Katinka hebben ook een single samen opgenomen (zeggen ze). Katinka: "Het nummer gaat over terrorisme. Het komt dan ook uit als er een terroristische aanslag komt." Het wordt hilarisch gebracht. Lama's in pyjama's en de hele rattenplan komen voorbij in de tekst. Het publiek schatert en huilt. Wat een te gekke afsluiter van het Geen Daden Maar Woorden festival. Dit duo moet het theater in en gauw. Hun namen moeten pronken op billboards en iedereen MOET dit zien. Poëzie met een beetje seks. Teksten over poesjes.

Dit was alweer een succesvolle editie van het Geen Daden Maar Woorden Festival. Helaas moeten we weer een jaar wachten voor dit festival weer neerstrijkt in hartje Rotterdam.