Aan het einde van de werkweek, vrijdagavond, vind het optreden van Shaking Godspeed en Traumahelikopter plaats in Exit in Rotterdam. De officiële aanvang staat gepland om negen uur, maar goed dat dit uitloopt naar tien uur, want Exit heeft moeite om vol te lopen. Op het moment dat Traumahelikopter aftrapt staat Exit voor de helft vol en dit zou jammer genoeg niet veel meer worden gedurende de avond. Dit is vooral jammer, omdat beide bands een volle Exit verdienen!

Het Groningse trio Traumahelikopter heeft de eer om de avond te openen. Deze drie heren maken energieke garagepunk die je het beste kunt vergelijken met Black Lips. Het eerste dat opvalt is dat ze een staande drummer hebben met een klein drumstel (snare, grote trom en een bekken). Halverwege het optreden blijkt dat ze niet langer met hun originele drummer spelen. Hij blijkt te zijn vertrokken en is vervangen door Maurice (een goede vriend van de band). Je kan niet horen dat hij pas een aantal keer heeft meegespeeld, want het drumwerk is strak. Het duurt even voordat de band los komt maar tijdens het spelen van hun tweede single ‘Wolf’ gebeurt dit eindelijk en dat zorgt voor een goede dosis energie! Tijdens het laatste nummer springt gitarist Mark Lada van het kleine podium om lekker los te gaan voor de ogen van het publiek. Het publiek reageert gematigd op het optreden van de Groningse mannen en na een kleine twintig minuten maken ze plaats voor de hoofdact van vanavond.

Neem de muziek van Wolfmother, gooi daar een vleugje blues doorheen en pak dan het orgel van The Doors en je hebt het recept voor Shaking Godspeed. Je hebt van die bands die op cd goed klinken en live teleurstellen en je hebt bands die goed op cd klinken en je helemaal wegblazen tijdens een live show. Shaking Godspeed mag zichzelf duidelijk tot de laatste categorie rekenen. Het album ‘Awe’ dat in 2010 uitkwam kreeg lovende kritieken, maar live voelt alles nog beter. Voordat ze beginnen trekt drummer Maarten Rischen alvast zijn shirt uit, want hij weet al van te voren dat het een hete, energieke en passievolle avond zou worden. Tijdens het tweede nummer ‘Godspeed’ is de band geheel op stoom en is het podium eigenlijk te klein voor deze drie heren.

Toetsenist (en tevens bassist) Paul Diersen is helemaal in zijn element achter zijn orgel. Hij heeft vanavond alleen de pech dat zijn orgel op sommige momenten overstemd wordt door het gitaar- en drumgeweld van zijn mede bandleden. Voor de rest staat het geluid goed afgesteld in Exit. Ook zanger/gitarist Wout Kemkens voelt zicht helemaal op zijn plaats en springt op en neer op het podium. Zijn stem is wat rauwer dan op de cd, maar dit past goed bij het snelle en energieke spel van Shaking Godspeed. Voordat ze het nummer ‘X-Ray Eyes’ inzetten zegt Kemkens op een sarcastische toon “ en nu is het tijd voor onze megahit” en menig bezoeker weet op welk nummer dit ging en Kemkens reageert hierop met een verbaast “Godverdomme”.

Je hebt drummers zoals Taylor Hawkins van de Foo Fighters die drummen alsof hun leven er vanaf hangt, Rischen zou zich zo tot dit rijtje kunnen voegen. Wat een energie en plezier zit er in zijn spel! (soms lijkt het of hij door zijn drums heen zou slaan). De energie en het plezier is eigenlijk van toepassing op de hele band. Door de grote hoeveelheid uptempo nummers wordt het geen moment saai tijdens het optreden. Tegen het einde van de set vindt Kemkens het tijd voor iets meer ruimte en springt van het podium om tijdens de nummers volledig uit zijn dak te gaan. Hij vliegt en springt over de vloer tot genoegen van het aanwezige publiek. Daarvoor was drummer Rischen ook al op zijn drumstel geklommen om zijn drumstel eens van een andere kant te bespelen. Doordat Exit verre van vol is leek het alsof de band een wat mager applaus krijgt, maar aan de gezichten te zien vonden meesten het een heel goed optreden!