Nog geen jaar geleden speelde Airship hun eerste headlining optreden buiten thuisland Engeland in een uitverkocht Rotown (http://3voor12.vpro.nl/artikelen/artikel/44170603). Afgelopen zondagavond 16 oktober keerde het kwartet uit Manchester terug naar Rotterdam met het langverwachte debuut album ‘Stuck In This Ocean’ op zak.
Keihard vliegt de band er meteen in met (nu al) publieksfavoriet ‘Algebra’. Het nummer dat in de korte historie van de band nu al drie keer is uitgebracht, zowel op beide ep’s als op het debuutalbum, klinkt nog niet zoals het zou moeten. Het is nog even sleutelen aan het geluid dat veel te hard staat en waardoor de zang volledig wordt overstemd, maar na enkele nummers klopt het. Als referentie worden vaak Editors, White Lies en Joy Division genoemd. Dit is maar deels waar, want in de wat meer rustige nummers, zoals ‘Invertebrate’ en ‘Test’, klinkt toch ook het geluid van Starsailor door.
Het enthousiasme van alle bandleden spat werkelijk van het podium. Vooral de behaarde gitarist Marcus Wheeldon, gestoken in een boordloos hippieshirt, gaat volledig op in zijn instrument. “I really love this place” vertelt hij na de show lyrisch. “Volgend jaar zijn wij groter en komen we hier weer terug met ons volgende album”, blikt hij alvast vooruit. Het grootse geluid heeft de band zeker alvast te pakken. Verscholen achter zanger Elliott Williams zit de vrolijke drummer Steven Griffiths fanatiek te slaan op zijn drums waarbij zijn krullenbol ritmisch meedeint. De serieuzere kant van de band komt naar voren in bassist Tom Dyball die ritmisch maar strak zijn pakkende loopjes speelt. Onbetwiste frontman is Elliot Smith, weinig spraakzaam, geconcentreerd spelend en volop genietend. Na de meest recente single ‘Kids’ kondigt hij het laatste nummer aan; “It started a year ago here and now we are back. It feels like our home. You have a special place in our hearts”, spreekt hij oprecht. Waarna de band nog één keer volledig los gaat en alles uit de kast haalt in het nummer “The trial of Mr. Riddle” .
Het dit keer niet uitverkochte Rotown wordt ruim een uur lang getrakteerd op grootse gitaarmuren maar ook subtiel opgebouwde liedjes. Zoals het ingehouden opgebouwde slotstuk “The trial of Mr. Riddle” dat uitmondt in een heuse wall of sound. De wat poppy liedjes als ‘Spirit Party’ en ‘Kids’ worden prima afgewisseld met de wat meer ingetoge nummers als ‘This Is Hell’. Een prima optreden met slechts enkele mindere momenten van een jonge band met heel veel potentie.