De vorige keer dat Kaki King in Rotterdam speelde had ze een stevige band achter zich staan, maar deze avond zit ze, omringt door vier mooie gitaren, in haar eentje op het podium. "Ik weet niet of ik 'sorry' moet zeggen omdat ik nu alleen speel of juist omdat ik de vorige keer met band speelde," zegt ze aan het begin, "maar ik kan goed 'sorry' zeggen zonder het te menen."

Voor haar spel hoeft ze zich in elk geval niet te verontschuldigen; haar virtuositeit is nauwelijks te overschatten. Met groot gemak en enorme energie haalt ze waanzinnige klanken uit de gitaar en laat ze zien dat ze het instrument tot in de vezels meester is. Maar af en toe lijkt het erop dat haar techniek ten koste gaat van muzikaliteit - alsof ze een demonstratie geeft om te laten zien hoe snel ze kan spelen. Af en toe lijkt ze zelfs stukken af te raffelen.

Dit alles verandert wanneer ze halverwege de set een cover inzet van Andrew York (het prachtige 'Andecy') dat ze met voelbaar meer precisie en ingetogenheid brengt, alsof ze andermans materiaal met respect wil behandelen.

Tussen de nummers door worden er veel grapjes gemaakt en hiermee zet ze een fijne, intieme concertsfeer neer. Zo krijgt ze tijdens het spelen keer op keer een microfoon in haar rug door een draaiende standaard. Als ze voor de vierde keer wordt geraakt is ze het beu en begint ze ruzie te maken met de microfoon, tot groot vermaak van het publiek. "Hou je nou op? Ik weet dat je eenzaam bent, maar kunnen we dit alsjeblieft een andere keer doen?" Ze heeft wel gelijk; de microfoon is eenzaam. Alle nummers zijn instrumentaal op twee liedjes na. Dat is best jammer, want haar stem is prachtig en het geeft een hele nieuwe dimensie aan de muziek.

Geluidsman Dan Brantigan komt tegen het einde van het optreden naar beneden en samen spelen ze het nummer 'Zeitgeist', een knap staaltje soundscaping, waarbij de trompet gromt, huilt en gilt, en soms ver buiten het normale geluid van een trompet gaat, geheel in lijn met hoe Kaki haar gitaren benadert. Het is een van de sterkste momenten van de avond.

Aan het einde van het optreden blijft het gevoel hangen van een ongebalanceerd optreden. Als Kaki King op haar best is, gaat er een golf van kippenvel door de zaal. Maar helaas zijn die momenten deze avond spaarzaam en kost het moeite om met enkel vernuftig gitaarspel de aandacht anderhalf uur lang vast te houden. Misschien was dat wel gelukt als ze een band bij zich had gehad. Sorry.