Yuck weet publiek in Rotown niet los te krijgen

Kwalitatief sterke band speelt teveel op de automatische piloot

Tekst: Niels van den Ouden Foto's: Marcel van Leeuwen ,

Een dag voor Eurosonic klopt Yuck aan bij Rotown. Yuck, ontstaan uit indie band Cajun Dance Party, is door menig muziekmedium getipt als groot talent voor het komende jaar. Na een eerder optreden op London Calling dat naar meer smaakte en een notering in de kritische BBC Sound Of 2011 lijst, is er reden genoeg om deze band aan het werk te zien.

Kwalitatief sterke band speelt teveel op de automatische piloot

Een dag voor Eurosonic klopt Yuck aan bij Rotown. Yuck, ontstaan uit indie band Cajun Dance Party, is door menig muziekmedium getipt als groot talent voor het komende jaar. Na een eerder optreden op London Calling dat naar meer smaakte en een notering in de kritische BBC Sound Of 2011 lijst, is er reden genoeg om deze band aan het werk te zien.

Wanneer Yuck kwart voor tien begint met ‘Holing Out’ horen we al snel de terechte vergelijken met Dinosaur Jr. De distortion pedalen en het strakke slaggitaarwerk produceren een dijk van geluid in de toch mager gevulde Rotown. Ondanks dat de band elkaar lekker aanvoelt, lijkt het alsof er opstartproblemen zijn. Zanger Danny Blumberg is goed te verstaan, maar staat er ongeïnspireerd bij. Yuck speelt desondanks lekker door, de nummers zijn sterk en de aankomende single Georgia wordt overtuigend de zaal in gespeeld. Jammer dat de respons in de zaal minimaal is. Rotown kan er niet enthousiast van, wat Blumberg ook ziet. De interactie is beperkt. Yuck en Rotown lijken twee aparte fronten.

Duidelijk is dat het aan talent niet ontbreekt. De nummers zijn stuk voor stuk erg sterk. ‘Suicide Policeman’ en het perfect gespeelde ‘Get Away’ zijn veelbelovend en kwalitatief erg sterk. Slaggitarist Max Bloom komt overtuigend over met sterke solo’s en heerlijke effecten. Opmerkelijk is de samenstelling van de band op het podium. Bloom en Blumberg (beide uit eerder genoemde Cajun Dance Party) staan aan de zijkant op het podium. In het midden staat de vrouwelijke bassist die ondanks haar goede werk voor de rest helemaal niks in te brengen heeft. Emotieloos doet ze haar werk en staat erbij als zak zout. Jammer, het zou niet het eerste aanzienpunt moeten zijn.

Na moeizaam praatje met het publiek zijn de laatste twee nummers, zo zegt de band zelf, voor slaggitarist Bloom. De volumeknop wordt nog wat harder gezet en Yuck speelt het veelbelovende ‘Rubber’. Een bijna grunge-achtig nummer wordt ondanks de niet verstaanbare stem van Bloom overtuigend gebracht. Na een korte pauze komt Yuck terug voor de encore. De eerste ooit van Yuck, zo liet Blumberg weten op Twitter. Na een B-side van single Georgia is het om kwart voor elf dan toch echt genoeg en bedankt Yuck het publiek om vervolgens de zaal in te duiken voor een drankje.

Tot een echt hoogtepunt is het vanavond niet gekomen. Yuck heeft talent zat en is kwalitatief erg sterk maar speelt te veel op de automatische piloot. De nummers worden er in rap tempo uitgespeeld maar experimenten, uithalen of opgewekte bandleden zijn niet te zien of te horen. Yuck heeft potentie zat, nu nog de overtuiging.