Het is tijd voor de Popcentrale om haar deuren te openen na een flinke verhuizing van het oude gebouw naar de nieuwe locatie op het terrein van Lips aan de Merwedestraat. De zaal is groter, het geluid is nog beter dan in de oude Popcentrale en bovenal zijn de bands een stuk beter zichtbaar, want hier bevinden zich geen metersdikke pilaren die elk zicht op podiumactie ontnemen. Vanavond treden als eerste de Dordtse Helden BluefisH aan. Daarna is het de beurt aan Woog Riots uit Duitsland en de Haagse band Supra Naturals heeft het laatste antwoord.

BluefisH, wie kent ze inmiddels niet? De band, een begrip in de Drechtsteden, bestaat uit drie strak rockende, zoetgevooisde en tussen de nummers door verbaal komische broers die al menig zaal op z’n kop heeft gezet. Maar wat blijkt vanavond? Ze gaan akoestisch. En niet voor één keertje, maar voor een volledige plaat. Dat pakt in het openingsnummer goed uit. De stemmen van de broers Teekens zijn goed te horen, evenals de stem van de prima spelende contrabassist. Aan het einde zingen ze alle zanglijnen dwars door elkaar, waar maar één reactie volstaat: ademloos luisteren. Het tweede nummer is een klein folkliedje, waarin een prima passend melodicalijntje voorbij komt. Het genre van de muziek is in het daaropvolgende nummer lastig in een hokje te plaatsen. Is het country? Nee. Rock ’n roll? Ja, maar toch ook nee. Folk? Ook niet echt. Laten we zeggen dat het typisch BluefisH is. Zo lijkt het intro van het vierde nummer van de set een donkere ballade die zomaar een titel als The Ballad Of Mary Jane zou kunnen hebben. Ook typisch BluefisH zijn de vele breaks, de muziek die moorddadig catchy is en bijvoorbeeld de manier waarop het nieuwe drumstel van drummer Geert wordt geïntroduceerd (Mooi is ie, hè?). Er valt altijd veel te lachen met de broers. Zo wordt een barvrouw die iets te luid zegt even een sigaretje te gaan roken op ludieke wijze van repliek gediend. 'You And Me' is een single van de broers uit 2008 die op een waanzinnige manier naar het akoestische werk is vertaald, waarna een echte ballad volgt. En die kan zich qua niveau met gemak meten met de akoestisch plaat van de Foo Fighters. Dan worden we wakker geschud met een opgefokt introotje, waarin Ofke, één van de broers, snel moet afwisselen tussen melodica en zang. Het nummer, dat Zabrouska heet, neigt naar een akoestisch lied van System Of A Down. Opgefokt, maar op de momenten waarop gas wordt terug genomen bloedmooi. In het voorlaatste nummer van de set zingt contrabassist Boris ook een coupletje en horen we even de koortjes van Queen voorbij komen. Zoals altijd eindigt BluefisH met het liedje 'See You When I See You'. Ik zou zeggen: Heren, that’s a deal, maar niet te lang wegblijven, want dit smaakt op een verslavende manier naar meer.

Woog Riots is een duo, bestaande uit een jongen en een meisje. Ze komen uit Duitsland en ze openen met iets dat grofweg omschreven kan worden als Nina Hagen op de electrotour. De vrouwelijke helft van het duo staat achter de elektronische gadgets en de mannelijke helft speelt gitaar. Ook pakken ze in het tweede nummer een melodica erbij voor een zeer dissonant lijntje. Heerlijk. Beiden hebben een vrij zwaar accent, maar dat past eigenlijk wel verdraaid goed bij de muziek. En dan slaat de meligheid toe. Er worden een soort van 3D-brillen uitgedeeld die een soort kaleidoscopisch effect meegeven aan je gezichtsveld. Het uitdelen van de brillen is een goede truc om het publiek naar voren te krijgen en ook de stemming wordt wat losser. Er wordt gedanst op een beat die zomaar van Bas Bron, de Neger des Heils, had kunnen zijn. Ook een referentie als de Ting Tings is nooit ver weg bij deze band, die uiterst vrolijk en poppy te werk gaat, ook al bestaat een van de refreintjes uit de woorden: commercial, commercial, commercial, suicide. Soms zingen ze in het Duits, dan weer in het Engels en op een gegeven moment komt er ook een aantal regels Italiaans voorbij, over de Italiaanse punkband CCCP. De muziek heeft sowieso een beetje een punkinslag met een snuifje new wave. Dat is ook te merken aan de teksten, die vaak naar gescandeerde leuzen neigen. Maar een feestje wordt het uiteindelijk wel. Leuk duo uit Duitsland.

Haagse bluf bij de Supra Naturals? Het heeft er in het begin alle schijn van, want er staan weliswaar gitaarversterkers en microfoons, maar toch blijft het podium angstvallig leeg. Alleen de drummer zit achter zijn drumstel en de bassist/toetsenist/samplemeester staat er. Het zijn ook deze twee heren die de set van Supra Naturals inleiden door een mopje mashen van de bovenste plank. De drummer hakt bijna door zijn drumstel heen, maar het is wel allemaal loeistrak. 'Eyo Technology' komt langs en ondergetekende meent ook een sample van Rammstein te kunnen ontwaren. Ook eeuwige klassieker 'Sweet Child O’Mine' komt langs, maar wordt met Franz Ferdinand-achtig drumwerk stevig door de mangel gehaald. Als op een gegeven moment ook MC Hammer voorbij komt, is het hek van de dam. Het publiek hebben deze twee heren alvast mee. Dan wordt een verwrongen sample van 'Sex On Fire' ingezet, waarna 'Golddigger' van Kanye West volgt met een snelle beat erachter.  Ook de grote hit van Oasis, 'Wonderwall', wordt professioneel vernacheld door het te koppelen aan drum & bass. Beastie Boys met' Intergalactic' wordt verbouwd, waarna de gitaarriff van 'Smells Like Teen Spirit' wordt gemixt met 'In Da Club' van ons aller 50 Cent, kortweg Fiddy. En nog steeds zijn het twee heren op het podium. Maar dan komen er ineens een zangeres en een gitarist bij, op zo’n tweederde van de set. Hiermee ontstaat een soort tweede helft en het lijkt wel alsof de band eerst het publiek heeft willen opwarmen door zichzelf als voorprogramma te gebruiken. Ook een rapper maakt zijn entree en de bandleden vliegen van hot naar her op het podium. Maar het geluid is goed, er wordt strak gespeeld en zowel band als publiek vieren een gezamenlijk feestje. En zo hoort het, want de Popcentrale is weer open. Joepie! More, please!