Vorig jaar september gonsde de naam van Moss over Vlieland tijdens Into The Great Wide Open. De band maakte weliswaar geen deel uit van de reguliere programmering, maar leadzanger Marien Dorleijn deed een wonderschone sessie in de vuurtoren voor 3voor12.

Inmiddels zijn we ruim een jaar verder, en kent zelfs mijn moeder Moss, ja, zelfs mijn oma. Wat begon met een steengoede releaseshow in het café van Watt en een o zo waardevolle mediaminuut bij Matthijs van Nieuwkerk culmineerde uiteindelijk in een dampende triomf in de Grolschtent op Lowlands en een zo mogelijk nog heter optreden in Rotown tijdens Motel Mozaique. De verwachtingen zijn vanavond in een uitverkocht Rotown dan ook zo hoog gespannen dat de dienstdoende band er net zo goed in kan berusten dat die verwachtingen toch niet waargemaakt zullen worden. En wat is dan lekkerder dan de zondag af te trappen met een relaxed kleedkameroptreden voor een kliekje gelukkige liefhebbers?

Het komt niet vaak voor bij een vijfkoppige band, maar het podium van Rotown is vanavond te groot. In lijnformatie staat het kwintet bovenop de voorste rijen, en wordt afgetrapt met drie nummers van 'Never Be Scared/Don’t Be A Hero. Met van links naar rechts een gitarist/toetsenist, gitarist, zanger/gitarist, bassist en drummer eisen gitaren een nadrukkelijke plaats op in de muziek van Moss. Live ziet zich dat gelukkig niet vertaald in een niet te volgen geluidsbrij, maar in een strak en glashelder samenspel, al is het geluid bij de eerste nummers iets té schel afgesteld. Maar, een kniesoor die daar op let, want Moss dendert op degelijke wijze door de setlist, waarbij niet verbazingwekkend is hoeveel respons 'I Apologise' en 'I Like The Chemistry' krijgen. Het brengt Marien er zelfs toe tijdelijk De Bril af te zetten, terwijl langzamerhand ook de rest van de band lijkt te ontdooien. De vlijmscherpe solo in 'New Arms', de loepzuivere samenzang, de videobeelden op de achtermuur, het gezamenlijke getrommel: het voegt de nodige dynamiek toe aan de podiumpresentatie. Van de praatjes tussen de nummers door moet Marien het helaas niet hebben, van de beleving tijdens de nummers wel. Langzaam ontstaat er ook in het publiek meer beweging, en na het laatste nummer van de reguliere set is het grootste gedeelte van Never Be Scared gespeeld. Rotown lijkt klaar voor een gedenkwaardige toegift.

En die komt er. Een beukende cover van 'Silent Shout' van The Knife krijgt de zaal aan het dansen, en als Marien met tamboerijn door het publiek de dj-booth inklimt is de euforie compleet. Een vrije bewerking van No Limit is de kers op de taart die Moss deze avond heeft gebakken. Opschieten met dat derde album, en dan wil ik komende zomer een gretig vijftal in Rotown zien.