De high-school punkers Big City Goose trappen af. De pop-punk die ze spelen doet denken aan bands als Blink 182, Sum41 en Destine.Het klinkt niet echt vernieuwend, maar ze spelen wel strak. Zanger Maik Chambone heeft een goede stem en de band is goed op elkaar ingespeeld.
Jammer alleen dat de gitaar echt snoeiend hard staat en de bas minder goed te horen is. Toch is het een vermakelijk optreden, waarbij ook punk-versies worden gespeeld van Keisha, Tuintje in m´n hart en, jawel, Shalali Shalala van Sieneke (die deze avond jammerlijk niet door is naar de finale van het songfestival).
 
Dan treed Seanpenn aan. Vanaf moment één maakt deze 4-mans formatie duidelijk wat het brengt: snoeiharde emo-rock afgewisseld met lange harmonische intermezzo´s. Na het eerste nummer gespeeld te hebben, waarschuwt de zanger dat alle nummers zo hard zijn. Dit blijkt te kloppen. Seanpenn speelt inderdaad snoeihard, waarbij het lijkt alsof de hele band elkaar probeert te overstemmen. Gelukkig weet de zanger hier met zijn hoge, krachtige stem nog bovenuit te komen. Denk hierbij aan een kruising tussen Jacco de Greeuw (Johan) en Jared Leto (30 seconds to Mars). Al met al een goede band, maar vanavond kwam het niet helemaal uit de verf.
 
Het slot is voor Weissmuller. Na het geweld van Big City Goose en Seanpenn is de set van deze band een aangename afwisseling. Hoewel deze band ook zeker kan knallen, speelt het in een stuk rustiger tempo (en volume) dan de andere bands deze avond. De muziek en de stem van zanger Leo doet sterk denken aan Eels en hier en daar aan Incubus. Leerzaam is het ook. Tijdens het nummer Fight the Bulls wordt een heuse luistercursus Spaans aan het publiek voorgeschoteld. Weissmuller geeft een degelijk optreden, zonder dat er echt één nummer uitspringt.
 
Rond middernacht is de avond ten einde. Fue una noche con música buena!