Op donderdag 1 april is het Rotown café weer omgetoverd naar concertzaal. Jon Allen komt vandaag spelen. Niet iedereen is bekend met deze zanger, maar iemand uit het publiek verklapt voor het optreden in Rotown Rotterdam begint alvast meer: “Fijne gitaarmuziek en een leuke man om naar te kijken.” Tegen de klok van kwart voor tien begint het optreden van deze Engelse man en zijn bandleden dan eindelijk.
Openingsnummer ‘Going Home’ wordt akoestisch gespeeld met de gitarist. Erg aangenaam (en gewaagd) dat het optreden akoestisch wordt geopend. “A few acoustic songs before we rock hard’, aldus hoeddragende Jon Allen.
Na het tweede nummer gaat de band over op elektrisch en komen de andere bandleden erbij, bestaande uit een drummer en een bassist. Let’s play it louder!Bij het derde nummer ‘Take Me To Heart’, komt zelfs al een aansteker tevoorschijn in het publiek. De sfeer zit er goed in. Het nummer ‘Happy Now’ wordt zelfs meegezongen. Gitarist Johnson laat zien wat hij in zijn mars heeft en gooit er een gitaarsolo uit. De drummer verruilt het drumstel even voor sambaballen.
De nummers van Jon Allen zijn erg verschillend, wat erg prettig is. De muziek gaat twee kanten op; bij het ene nummer krijg je een lounge gevoel. Het gevoel dat je het liefst na een lange werkdag onderuitgezakt op de bank naar de nummers van Jon wilt luisteren. Ballade ‘Madeleine’ is daar een goed voorbeeld van. Jon Allen heeft daarentegen ook nummers die je het liefst draait op een warme zomerdag tijdens een roadtrip. Alle ramen open, radio hard en genieten maar! Maar goed, back to reality:
Na het nummer ‘Down By The River’ klinkt er een welverdiend luid applaus. Prachtig nummer en er is geen vals nootje te bekennen bij deze zanger. De stem van de zanger is te vergelijken met de stem van Kelly Jones van Stereophonics, er zit een lekker rauw randje aan, wat erg prettig is om naar te luisteren. Jon Allen schudt hierna een rock ’n roll nummer uit zijn mouw genaamd ‘Young Mans Blues’.
Vervolgens gaan de bandleden het podium af en doet Jon twee nummers alleen. Er komt een mondharmonica tevoorschijn en het publiek luistert aandachtig. Jon kondigt het nummer ‘Friends’ aan als laatste nummer, maar uiteraard komen hij en zijn kameraden nog terug voor twee toegiften. Het publiek raakt zo enthousiast dat iemand riep: “We Love You!” Jon reageerde erop met: “I don’t know who you are, but I love you too!” Leuk zo’n omgang met het publiek, weer een pluspuntje erbij voor deze man.
De setlist is goed opgebouwd. Eerst een paar nummers akoestisch, vervolgens op de elektrische tour en dan nog een paar nummers in zijn eentje. Erg apart en erg leuk. Er komen nummers voorbij van het meest recente album Deadman’s Suit. De nummers werden erg goed ontvangen door het publiek! Een ding is zeker: van deze man gaan we meer horen!
Het was een gezellige avond met een goede sfeer. “Meeslepende muziek, je raakt ervan in de ban. Het is geweldig”, zei een vrouw na afloop van het optreden. Mooier kan het niet worden verwoord.