De avond is nog jong als de mannen van Jokers Carnival het podium betreden. Jokers Carnival. Je neemt een zanger met scheurende gitaar, een dreunende bassist en een drummer die bijna door z’n trommelvellen heel slaat, gooit ze allemaal bij elkaar, laat ze het verder zelf uitzoeken en tadaa: een set lekkere vuige rock ‘n roll liedjes die niet te lang duren en vragen om meer. Dit leuke bandje is nog niet zo heel erg lang bezig en duidelijk eentje om in de smiezen te houden. Voor je het weet gaan ze nog leukere dingen doen.
Band nummer twee heet The Stilettos en heeft er zin in, dat is duidelijk. Vanaf de eerste toon gaan zanger, gitarist en drummer los en blijven tot het eind van het optreden non-stop stuiteren. Het klinkt lekker allemaal, deze tweestemmige garagerock. De gedachte aan The Rolling Stones dringt zich steeds op. Dat komt een beetje door de zanger met zijn goede rauwe stem, swingende bibberbeentjes, tamboerijn en mondharmonica, maar ook een beetje door de liedjes. Absoluut een compliment hoor, want The Stones zijn natuurlijk altijd goed. Tenminste, nu zijn ze oud en nog steeds niet met pensioen, zucht, en blijven maar doorgaan, maar wat ze vroeger deden was top. Maar dat terzijde. De Stilettos is een fijne band die fijn klinkt en met een lekkere performance. De rockers doen het al een tijdje en lijken zich terecht meer dan prima thuis te voelen op het podium.
Klapstuk van de avond is de punkrock band Everything Must Go. Deze mannen komen uit Amerika en schreeuwen liedjes over drugs en heel veel alcohol. Uiteindelijk gaat het bij muziek natuurlijk vooral om persoonlijke smaak en laten we om die reden gewoon maar even zeggen dat een goed stel oordoppen geen overbodige luxe blijkt. Op de drie trouwe (zelf meegebrachte?) fans na ontgaat vermoedelijk de meeste aanwezigen de muziek sowieso. Wat een sterk staaltje theater. We kijken naar een soort van skatepunkband - geblondeerde stekeltjes, tot de nek getattoeerd – die al beetje op z’n retour lijkt, met een zanger die misschien wel het beste omschreven kan worden als een kruising tussen Hans Teeuwen on acid en de zanger van de Sex Pistols. De band is nog niet begonnen of de frontman, getiteld Jake Hout, hangt al ondersteboven in de houten pilaren van het dak. Even later maakt hij, glas whiskey in de hand, zingend de rookruimte onveilig. Het podium probeert Hout ook nog even, maar zo tegen het eind besluit hij dat op de kop ter hoogte van het dak toch het best bevalt. Tot slot doet hij nog een kunstje waarbij hij in wiebelende split op twee barkrukken balanceert – applaus! – en ondertussen een slaapplek probeert te regelen. ‘”Ik stop met drinken en drugs, als ik maar bij iemand mag slapen.” Yeah. Het optreden wordt vroegtijdig gestaakt, omdat er ergens iets mis is met de apparatuur. Misschien maar goed ook, want waarschijnlijk zou Jake Hout anders de hele zaak verbouwen.
Eerlijk is eerlijk, het is een plezante performance. Toch ruikt het stiekem ook een beetje naar vergane glorie. Alsof we nu kijken naar een band die vroeger, toen de zanger nog niet 24/7 zat was, megavolle zalen trok. Maar goed, misschien is dat wel onderdeel van de show. Op een bonte avond als deze weet je het maar nooit.