De avond werd ingeluid door de uit Frankrijk afkomstige, Engelszingende psychedelische punkband Jack of Heart. Hoewel de basement in de Watt voor een kwart gevuld was begon de band furieus en vol energie aan hun optreden. Jack of Heart met zanger/gitarist Piero Ilov, gekleed in een afgeknipte spijkerbroek, met daaronder een net-panty, gaat al vanaf het eerste nummer los. Piero, zingt, springt, ligt, rent, speelt de leadgitaar tussen het publiek, doet zijn broek uit, drinkt zijn bierblik in een teug leeg en slaat het vervolgens op zijn hoofd plat en zingt door. Tussendoor probeert hij contact met het publiek te krijgen wat niet echt blijkt te lukken getuige zijn woorden: "its not polite to talk when i want something to say"
Basgitarist Moogli, gekleed in een net-shirt (zouden ze dezelfde stylist hebben?) houdt het rustiger en swingt mee op het voorname rauwe gitaar geluid en vaak onverstaanbaar gezang van de zanger terwijl de tweede gitarist af en toe opspringt en halve pirouetjes maakt. Ondanks al hun inspanningen het publiek mee te krijgen blijft het bij wat hoofdgeknik op de muziek door de eerste rijen. Toegegeven, ondanks de veelal overdreven dramatiek tijdens het optreden klinken ze lekker.
Wie het publiek wel helemaal meekrijgt is de hoofdact van de avond King Khan and the Shrines.
King Khan, een Canadees en zoon van Indiase immigranten begon zijn carriere in 1995 waar hij als bassist speelde voor de Spacehits, een garage-rock band met frontman Mark Sultan, met wie hij later King Khan and the BBQ Show zou oprichten. Een aantal jaar later vormt hij met de Duitse Psychedlic-Soul-Big-Band The Sensational Shrines, de huidige formatie van King Khan and (his) the Shrines.
Inmiddels is het beduidend drukker geworden in de basement. King Khan komt het podium op terwijl zijn band staat in te spelen. Gekleed in een panterprint-jasje en verentooi op zijn hoofd begroet hij lachend zijn band en vouwt zijn handen tegen elkaar en verwelkomt met een kleine hoofdbuiging het aanwezige publiek.
The Shrines bestaande uit een toetsenist, een tweetal blazers, twee percusionisten en een gitarist en bassist weten meteen de sfeer erin te brengen met het nummer 'Land of Freak'. De funky boogaloo klank met garagerock achtige elementen (trompetist ruilt af en toe zijn instrument in voor een gitaar) gekoppeld met
de soms schorre soulstem van King zorgen voor een waar feest in de zaal waar vanaf de eerste minuut gedanst wordt. De band, zichtbaar ook veel plezier in het optreden lacht.
Wie er niet lacht, is de drummer. De hele avond zit hij met een stoicijns gezicht en lange sluikhaar zijn ding te doen terwijl even voor hem de toetsenist helemaal uit zijn dak gaat en eind van het optreden onder zijn orgel zou belanden.Ook King loopt af en toe zingend van het podium af en loopt het publiek in tot de achterste rijen. Even wordt het een beetje vunzig. King richt zich tot het publiek en zegt: "I know the Dutch like bananas, the whole world knows you like to eat bananas out of pussys" (mogelijk verwijzend naar de Bananenbar in Amsterdam). Er volgt een nummer (improvisatie?) waarin hij uitgebreid zingt over bananen eten...Ondanks de tekst
swingt het en een dame uit het publiek heeft de aandacht als King weer het podium afloopt en voor de vrouw op de knieën gaat om zo op kruishoogte even in deze positie zijn lied te vertolken.
Het is echter zo dat hij het woord "pussy" in het lied, inmiddels weer op het podium gestapt, vermijdt door de woorden "hey!" of "huh!" wat amusant overkomt op de aanwezigen. De song zou later overgaan in een samenspel met het publiek waarop het bijna James Brown achtige vormen zou aannemen. King zingt en het publiek en de band roepen na elk gezongen zin: Yeah!
Op een ogenblik vraagt King of iemand uit de zaal iets wilt zingen. Het blijft stil. Hij wijst uiteindelijk iemand aan. Die iemand blijkt basgitarist Moogli te zijn van het voorprogramma en deze zingt een deuntje mee. King wil echt iemand uit de zaal en vervolgens stapt er een punker het podium op. Het blijkt Spike te zijn, een van
de oudste krakers van Rotterdam. Wat hij zingt is onverstaanbaar en hij wordt snel weer teruggestuurd.
De band vervolgt het optreden met nummers als "(How can i keep you) outta harms way" en "Welfare Bread" waarna weer iemand het podium op gaat om mee te zingen. Het is nu de zanger van Jack of Heart, inmiddels in meer gangbare kleding, maar waarschijnlijk iets te veel op. Hij stoot bijna een monitor en het orgeltje van het podium af waarna hij er weer snel vanaf gedirigeert wordt en de band weer rustig (er wordt nog steeds gedanst) verder kan spelen.
Het concert eindigt met eenzelfde groet van King Khan als toen hij het podium op kwam: handen tegenelkaar en een hoofdbuiging.
Het was een mooi spektakel. En dat op een zondag.