Het moet niet makkelijk zijn om fan te zijn van Pete Doherty: de voormalige frontman van The Libertines en Babyshambles heeft in theorie veel te bieden, maar haakt in de praktijk te vaak af door zijn junkiestreken. Ook maandagavond in Watt, vooral bevolkt door dunne jongens in skinny jeans en jonge vrouwen, heerst even die gedachte: een drietal vreemde vogels, waaronder Roses Kings Castles van Babyshambles-drummer Adam Ficek en Bob Dylan-dubbelganger Alan Wass, laat zich wel op het podium zien met niet al te beste nummers, maar waar is Pete? Die komt even na kwart over negen nonchalant en cool als altijd het podium op gewandeld, met zijn onafscheidelijke hoed en een akoestische gitaar, en hoewel hij zich hardop afvraagt of hij nu in Eindhoven of Rotterdam is, laat hij er muzikaal al snel geen misverstand meer over bestaan: Pete Doherty is er weer, en hij is van plan te blijven, ondanks het grapje dat hij na ongeveer een half uurtje maakt dat het laatste nummer alweer gekomen is.

En niet alleen Pete blijft: twee potsierlijke balletdanseressen vrolijken de curieuze, cabareteske show op. Tussen de nummers door babbelt Doherty er vrolijk op los met het publiek, wijn drinkend, sigaretten bietsend, maar ook braaf de geleende aanstekers teruggevend aan de rechtmatige eigenaars. Hier staat een man voor wie het podium zijn natuurlijke habitat lijkt te zijn, en die eindelijk een beetje laat doorschemeren wat een enorm talent er in hem verborgen zit. Is het gebrek aan ambitie, of is het zijn manier van leven die ervoor zorgt dat het altijd lijkt alsof hij niet ten volle gebruik maakt van zijn talent? Want gitaarspelen kan hij, en liedjes schrijven ook :wat steviger werk met The Libertines en Babyshambles, en wat melodieuzer werk solo. Hij heeft er alleen live altijd zo weinig van laten zien.

Na ongeveer een uurtje met akoestische versies van zowel nummers van zijn cd Grace/Wastelands (waaronder meezingers Last Of The English Roses en New Love Grows On Trees) als van The Libertines (Can’t Stand Me Now, The Man Who Would Be King), lijkt Doherty het welletjes te vinden en begint hij aan een rondje verzoeknummers. Van Bloc Party, een verzoek uit de zaal, blijkt hij niets te kunnen spelen, dus kiest hij zelf maar wat. Het wordt het vol zelfspot gespeelde Needle And The Damage Done van Neil Young, om vervolgens behoorlijke valse maar wel leuke versies van Billie Jean en Human Nature van Michael Jackson te laten horen. De Beatles komen nog kort voorbij, evenals Marvin Gaye’s I Heard It Through The Grapevine. En aangezien Doherty wel weet waar het publiek voor komt, sluit hij af met het heerlijke Fuck Forever van Babyshambles, dat dus ook luid bejubeld wordt.

Als Doherty daarna even cool als hij opkwam weer het podium afwandelt, blijkt er maar liefst anderhalf uur voorbij te zijn. De vrees dat hij misschien niet op zou komen dagen, is dus ruimschoots weggenomen. Sterker nog, Doherty heeft eindelijk een kort inkijkje in zijn talent geboden, en als hij zichzelf als mens eens wat serieuzer zou nemen en zou koesteren, heeft hij zijn verlopen junkie-image wellicht niet meer nodig om het publiek aan zich te binden.