Om half 9 staan we fris en fruitig bij La Boutique Fantastique, een nieuw Rotterdams project met zo te zien bekende muzikanten uit de ‘scene’. De muziek houdt het midden tussen loungeachtige filmmuziek, een beetje triphop, maar eigenlijk gaat het alle kanten op. Het is het eerste optreden van La Boutique Fantastique en de muzikanten moeten blijkbaar nog een beetje wennen aan elkaar.

Naar aanleiding van de eerste cd van Liquid Spirits was ik erg benieuwd naar het optreden op Numoonfest. In de grote zaal staan ze op het podium met een mega bezetting van drie zangers, blazers en dan nog het gebruikelijke achtergrondorkest. Het blijkt iets te veel van het goede, alle nummers verzuipen in het zanggeweld. Live blijkt Liquid Spirits toch een beetje een te standaard funk band.

Omdat er zoveel alternatieven zijn gaan we even naar de filmzaal, waar Jodymoon speelt. Het duo bestaat uit man op gitaar en vrouw op zang en af en toe elektrische piano. Een mooi ingetogen nummer wordt gespeeld als we binnen komen. De delay gitaar kleurt prachtig bij de rhodes partijen van de zangeres. De andere nummers zijn iets meer middle of the road singer/songwriter helaas. Het aanstekelijke is echter het enthousiasme waarmee Jodymoon de nummers brengt, en dat maakt een hoop goed. We komen er ook achter dat Big Low, één van onze favorieten, op het laatste moment heeft afgezegd wegens ziekte.

In de silent disco zaal staat Ravage Ravage uit Den Haag. De jonge honden brengen the eighties weer terug met arty glamrock, compleet met outfit en bewegende beelden. Ik meen de bassist van het ter ziele gegane Sad-O-Sky te herkennen, ook al zo’n eighties bandje. Hoe de zanger ook zijn best doet, het komt niet helemaal over. Door gebruik van een back up tape (er is geen gitarist of toetsenist) wordt het geheel een beetje statisch.

In de foyer even checken dan maar, daar staat het duo Elyas Khan. Een gitarist en drummer die bijna psychedelisch muziek staan te maken. Ik kan er niet echt een naam aangeven, is het een soort snerpende blues of garageachtige rock, het kan alle kanten op. Na een paar nummers hebben we het wel gehad en vertrekken naar de ster van de avond, Sabrina Starke.

Binnen korte tijd is het snel gegaan met deze Rotterdamse nu-soul diva. Een optreden bij de Wereld Draait Door leverde haar zelfs een wereldwijd contract met Blue Note/EMI op. Dat lukt maar weinig Nederlandse muzikanten. Het is al weer een paar jaar geleden dat ik Sabrina live zag bij de rnb/hiphop finale van de Grote Prijs van Zuid-Holland, dus ik ben benieuwd hoe ze nu voor de dag komt. De band is flink uitgebreid en doet niet onder voor een Amerikaanse band uit dit genre. De bass/drum combi is ongekend goed en er wordt heerlijk gegrooved. Sabrina heeft er ook zin, al blijft ze een typisch nuchtere Surinaamse Rotterdammer, iets wat bij Tasha’s World ook opviel. Ze is goed bij stem en brengt haar liedjes subtiel en levendig. Desalniettemin zijn er maar weinig nummers die kunnen tippen aan haar hit Do For Love. Ik ben er wel van overtuigd dat ze klaar is voor het grote werk, de band kan het makkelijk internationaal aan, laten we dus hopen dat ze nog ver komt.

We besluiten nog even een staartje State Of Monc mee te pikken, zo’n beetje de huisband van Numoonfest. In kleine bezetting (trompet en knoppendraaier) geven ze een koptelefoonconcert. Minder spannend dan de volledige bezetting natuurlijk, maar wel subtiel en als je maar lang genoeg luistert kom je vanzelf in hun trance.

Mark Ritsema, Rotterdams resident singer/songwriter, brengt nachtelijke escapades onder de naam Nightporter. Voor een klein publiek zingt hij in de filmzaal. Na zoveel muzikaal geweld is het fijn om even op adem te komen met zijn muziek op de comfortabele banken. Die is overigens niet echt origineel maar wel ambachtelijk gebakken. Ritsema’s stem past ook goed bij dit tijdstip, wat dat betreft is het helemaal in lijn met zijn naam Nightporter. Hij toont een soort gene en verlegenheid tussen de nummers door die wel aandoenlijk is, helemaal als je bedenkt dat hij al jaren op het podium staat. In je eentje zingen met een gitaar voor weinig mensen blijkt toch maar weer een naakte aangelegenheid.

Nog wat laatste geweld dan maar van de afsluitende band; Hotel. Hier ook weer een vreemd allegaartje van stijlen, ik hoor Mexicaans, Americana, funk en een zanger die doet alsof hij een Amerikaanse dominee is. “Halleluja people!” Soms weten ze de zaal lekker los te krijgen, maar toch weet ik niet zo goed wat ik moet denken van Hotel. Ach, vervreemding kan ook wel eens goed zijn.

Na afloop van de show wordt Theo Henssen het podium opgetrokken, de oprichter van oa. Exit en Numoonfest. Helaas is dit de laatste keer Numoonfest, dus hij wordt uitgebreid bedankt door de presentator namens publiek en organisatie. Het zit er weer op, op naar volgend jaar zou ik willen zeggen, maar dat zit er waarschijnlijk niet in zonder een klein wondertje.