De bekendste big band van Nederland speelde weer als vanouds op de maandag in Rotown voor een uitverkochte zaal. Een negentien koppige big band past net op het kleine podiumpje van Rotown... of eigenlijk net niet. De tocht naar de solo microfoon vooraan het podium ging vaak niet zonder een hoofd, muziekstandaard of instrument te raken, maar dit verpestte de lol niet. Integendeel deze klautertocht, samen met de rare dansjes van de trombonisten en een drummer met gekneusde ribben (die geen idee meer heeft hoe hij de vorige avond na een optreden in zijn hotel is gekomen) verhoogt juist het we-zijn-een-stel-jongens-die-lol-hebben-gevoel.

Het optreden was zoals we die gewend zijn van New Cool Collective en er gebeurden dan ook weinig nieuwe of rare dingen. Dit maakt niet uit. De band stond twee en een half uur non stop te grooven en zorgde er voor dat je moeilijk stil kon blijven staan. De solo’s waren goed met als hoogtepunt die van de gitarist Anton Goudsmit. Hij weet met zijn goed opgebouwde solo’s, zowel het publiek, als de band inclusief zichzelf volledig los te krijgen.

De band speelde een mix van oude en nieuwe nummers. Sommige nummers waren wel heel erg nieuw en werden letterlijk voor het eerst gespeeld. Dit toont wel een bepaalde vorm van arrogantie maar kan ook worden opgevangen als laten we het gewoon proberen en er plezier mee hebben. Ook kreeg het publiek zo een preview te horen van het nieuwe album die begin volgend jaar uitkomt. Opvallend was dat er naast de Latin invloeden er nu ook Balkan te horen was. Combineer een klarinet solo van David Kwebsilber met een sax solo van Benjamin Hermans waarbij verder de cues voor de band van een gevaarlijk zwaaiende klarinet komt en je hebt één van de beste nummers te pakken.

Of ze weer elke maand in Rotown gaan spelen is de vraag maar als aan het publiek ligt wel. Rotterdam wacht af.