De eerste kennismaking met de band DeVotchKa zal voor de meesten onder ons hebben plaatsgevonden op een lange Amerikaanse snelweg. Het miljoenenpubliek van Little Miss Sunshine (2006) kreeg naast het wel en wee van een National Lampoon-achtig gezin in een kek Volkswagenbusje, ook de muziek van de band uit Denver op hun bord. Deze soundtrack leverde DeVotchKa een Grammy-nominatie op. Na jaren zwoegen in de Amerikaanse underground kwam na dit succes hun vierde album How It Ends ook uit in Europa. Verschillende tours volgden, waardoor het viertal woensdagavond in Watt alweer voor de derde maal Rotterdam aandeed. Dit keer ter promotie van het onlangs verschenen A Mad & Faithfull Telling.  
 
De kelder van Watt was goed gevuld met opvallend veel spraakzame jongeren. Op het moment dat DeVotchKa aanving met hun mix van Slavische, Mexicaanse en Griekse volksmuziek met Amerikaanse indie, verstomde de zaal niet en dat bleef de rest van het concert zo. Er werd hier en daar zelfs smadelijk gelachen toen contrabassiste Jeanie Schroder na het openingsnummer haar sousafoon omdeed. Helemaal onbegrijpelijk was het niet, want hoe vaak zie je een vrouw op een mobiele tuba spelen in een club als Watt? Toch zou stille bewondering voor haar spel meer op zijn plaats zijn geweest. Iets wat voor de hele band gold. Naast de strakke Schroder was er de vingervlugge accordeonist en violist Tom Hagerman en zanger/gitarist Nick Urata, die over een goede falsetto beschikt. Het gevaar dat er te veel op techniek geleund zou worden, werd met speels gemak ontweken door hier en daar verrassend uit de hoek te komen. Zo speelde drummer Shawn King af en toe trompet of xylofoon en liet Urata zien dat de theremin best met de hals van zijn bouzouki bespeeld kon worden. 
 
Met uptempo traditioneel klinkende muziek begon de avond sterk, maar niet geheel overtuigend. Hier en daar zwalkte het tempo en klonk de zang van Urata rommelig, wat iets te maken had met de afstelling van zijn twee microfoons. Het aanstekelijke We Are Leaving brak de avond in tweeën. Vanaf dit moment werd er meer geconcentreerd op echte liedjes, die soms aan Calexico deden denken. In verschillende talen bezong Urata de liefde en het leed van de wereld. De grote teugen wijn die hij direct uit de fles tot zich nam, leken eerder te dienen om te vergeten dan om te vieren. En dit is misschien wel de reden waarom de zaal niet lekker los kwam. Het publiek reageerde koeltjes en leek niet helemaal te snappen wat er van ze verlangd werd. Bij elke tempoversnelling werd er voorzichtig meegeklapt en waagden sommigen zich aan enkele danspasjes. Maar DeVotchKa schakelde te vaak terug om er een feest van te maken. Alsof ze per se niet wilden dat hun muziek te veel deed denken aan een Griekse bruiloft. 
De afwisseling tussen opzwepende (The Enemy Guns), ingetogen (Siouxsie and The Banshees-cover Last Beat of My Heart) en uitgelaten muziek (C'est Ce La) mag de opbouw van het concert soms in de weg hebben gezeten; muzikaal zat het fantastisch in elkaar. Hagerman speelde op het ene moment virtuoze solo's en creëerde dan weer soundscapes door zijn viool te loopen, terwijl Urata's stem zowel heldhaftig als emotioneel klonk.  
 
Voor de toegift kwamen de Slavic Sisters, twee schaarsgeklede dames, het podium op om ballonnen uit te delen. Het deed wat knullig aan voor een band die soms acrobaten op het podium heeft en in het verleden werkte met burleske zangeres Dita Von Teese. Enige interactie met het publiek was het kwartet tevens vreemd, al stelde Urata zijn band twee keer voor en bedankte hij de zaal met een ongelukkig gekozen 'danke schön'. Toch leverde afsluiter Such A Lovely Thing een hoogtepunt op wat betreft joligheid en dansen, in de zaal én op het podium. Feit is dat DeVotchKa genoeg kwaliteiten had om Watt de hele avond in een hossende extase te brengen. Maar dat zou afbreuk hebben gedaan aan de sterke liedjes van de band. Op DeVotchKa kun je prima de pidiktos dansen, maar ze kunnen je ook ontroeren. Eigenlijk perfect voor zo'n mooie zomeravond. Of inderdaad voor een roadmovie.