Zou de beurs- en kredietcrisis Rotterdam binnensluipen via de concertzalen? Het is vrijdagavond, er staat een band geprogrammeerd die redelijke bekendheid geniet, en toch heeft iedere bezoeker van de grote zaal van WATT een ruime armlengte voor en achter tot haar en zijn beschikking om de drankjes risicoloos te nuttigen. Gelukkig maar, want een deel van het publiek zou door de wat oudere concertganger zomaar per ongeluk onder de voet kunnen worden gelopen in een echt drukke zaal. De airtime zal er zeker aan bij hebben gedragen dat vanavond vaders en moeders zijn meegesleept door hun (veelal vrouwelijk) tienerkroost. De band heeft in ieder geval ook geen moeite met de opkomst, want stipt op aanvangstijd bewandelt de ploeg het podium. Er wordt rustig begonnen, met zangeres Annemarie en zang/rap en gitaar van Tienus, verder tellen we nog een gitarist, basgitarist, keys en drums. Of er nu iets in de drankjes zit of dat het allemaal fans zijn zal onduidelijk blijven, maar Annemarie en Tienus krijgen het publiek moeiteloos mee, en zorgen dan ook bij vrijwel ieder nummer dat dit extra bandlid wat te doen heeft. Zelf zijn de bandleden vocaal goed op mekaar afgestemd, waarbij vooral Annemarie duidelijk het meest karakteristieke geluid heeft. Halverwege het optreden neemt de band de tijd om ook de "andere kant" te tonen, door een paar rustige nummers achter mekaar te zetten. Behalve dat wordt er ook met instrumenten gewisseld, toetsenist Stan blijkt ook verticaal te kunnen werken met accordeon, de drummer stapt over op percussie, met een cajon, maar ook met een vaas... Drummer Jeroen blijkt ook over een goede basstem te beschikken, wat met een mooi Gospel-achtig a capella intro goed tot zijn recht komt. Dat Leaf meer doet dan alleen stranddeuntjes moge hiermee duidelijk zijn, er komt nog een schepje bovenop de diversiteit met zowel een country nummer als wat blues, met dank aan gitarist Ocker. Zo krijgt uiteindelijk ieder lid dus ook zijn solo momentje. Enige kanttekening bij het optreden zou zijn dat tegen het slot er geen uitgeputte, van zweet druipende bandleden op het podium staan; ze lijken zo nog een rondje mee te kunnen. Meest eigen aan Leaf is misschien toch die lichtvoetigheid, die moeilijk hokt met intensiteit.