Demented Are Go en Cenobites: Splatterday night fever De modale Popstarskijker heeft geen weet van bands als Demented Are Go (DAG). En dat is goed. Dit is geen muziek voor alleman. Als rock’n’roll een dans is met de duivel, this scares the shit out of satan. Deze gasten zijn niet welkom op een feestje in de hel. Gelukkig maar, anders had De Gehoornde ons dit ruige fuifje door de neus geboord. Oorspronkelijk komt Demented Are Go uit Wales, maar ze hebben nu Londen als uitvalsbasis. De band bestaat sinds 1982 en heeft de psychobilly mede vorm gegeven. De voornaamste ingrediënten: rockabilly en punk met een fascinatie voor horror. En goeie horror bevat humor. Een ervaring voor de hele familie als je Adams heet.... Ook het Rotterdamse Cenobites noemt DAG als een belangrijke invloed. Zij mogen vanavond openen voor hun helden. Cenobites Klokslag negen zet Cenobites de bad-ass-mobile in de eerste versnelling. Per nummer komt er een versnelling bij. In het derde nummer draait de band flink toeren en de eerste pit is aan de gang. Vervolgens gaat het een tandje terug om lekker te grooven. De zang van Dimitri komt hier goed tot zijn recht, net als in het nummer erna, het aanstekelijke Murderer’s Fate (“This is a night to remember, this is a night to recall”). We zijn halverwege gig. Een paar nummers later wakkert Dimitri de pit nog eens aan en dat is niet tegen dovemansoren. Na afloop van het nummer grapt hij: “Het mooiste wat me ooit overkomen is, was die straight-edger, die daarnet uit volle borst ‘Doing Speed’ stond mee te zingen.” De set is vurig, 45 minuten zijn zo voorbij. De band bestaat alweer 14 jaar en dat kun je horen. Het was hard en strak. Contrabassist P.G. Vögeli plukt alsof zijn leven er vanaf hangt, heerlijk, dat gekletter van die snaren. Gitaristen Rudo en Wes zijn goed op elkaar ingespeeld. Net als de basman verzorgen zij ook achtergrondvocalen. Drummer Nik Reitsma tikt zijn laatste maten weg. Hij stopt met Cenobites vanwege zijn verhuizing naar Tilburg. Demented Are Go Om 22.00 uur lopen de vier zwaargehavende zombies van Demented Are Go het podium op. Ze komen rechtstreeks uit de crypte, zijn lijkwit en hebben gapende hoofdwonden. Bij zanger Spark hangt een lap vlees van zijn gezicht naar beneden en hij rolt gedurende het hele concert met de ogen ‘alsoftie ter plekke lawaaie gaat’, om het eens op zijn Deelderiaans te zeggen. Maar de kuiven van Spark en contrabassist Grischa staan fier overeind. Ready to rumble. Alles behalve dood gaan de fans elkaar te lijf bij de eerste tonen van deze sonische pletwals. Sick, sick, sick, die gasten. De strot van Spark doet denken aan Billy Idol met zwaar de baard in de keel, alsmede een verschrikkelijke keelinfectie. Niks geen Engels ontbijt, roestige spijkers, kan niet missen. Ome Lemmy zou trots zijn. Over Motörhead gesproken, de gitaarpartijen van Stan doen me ook regelmatig aan deze speedfreaks denken. Meedogenloos gaat het ‘splatterende’ optreden verder. Nergens subtiel, wel zo effectief. Het bloed spuit uit je oren, het sopt in je schoenen. Bloedeloze gezichten, zover je kijkt. Band en publiek beginnen steeds meer op elkaar te lijken..... Levende lijken. Vers bloed in de vorm van het nieuwe nummer Lucky Charm. Bij de song Crazy Horses gaat het publiek uit zijn dak en voor de toegift volgt zowaar een heuse meezinger. Het nummer eindigt wat slordig; drummer Ant en gitarist Stan lijken ieder in een verschillend nummer te zijn aanbeland. Na een korte pauze spelen de ‘ondoden’ nog drie nummers. De beuk gaat er nog even in en het publiek zingt, danst en beukt vrolijk mee. De band sluit af met een heftige, doch zeer dansbare rockabillyversie van Be-Bop-A-Lula. Echt een feestje. Maar dan is het afgelopen. Het publiek strompelt met een verwilderde blik naar buiten voor een peuk, danwel de kleine zaal voor de afterparty. Vleeshaken worden aan hun ketting de zaal uitgetrokken en de crypte slaat weer dicht met een doffe knal.