Zaterdagavond, na sluitingstijd van de winkels.
De Hoogstraat, toch al niet de meest charmante straat van Rotterdam, ligt er verlaten bij.
Helemaal verlaten? Nee, niet helemaal verlaten.
Want vlakbij Rotterdams bekendste patatboer wordt deze avond in een klein zaaltje een culturele mix gepresenteerd in de breedste zin van het woord.
Het rijtje panden aan de Hoogstraat vormde vroeger het kantoor van naaimachine fabrikant Singer, en daaraan dankt de SingerSweatShop mede haar naam.
Maar natuurlijk ook omdat er muziek aan te pas komt, anders was het zaakje ook nooit op deze site langs gekomen.

En hoe kom je dan op zo'n stek terecht? In dit geval door één der huisfotografen van 3voor12Rotterdam, Daniel B. woonachtig te R. Gewezen op de niet bepaald doorsnee line-up van deze avond, liet ik mij verlokken tot een excursie naar de straat die je normaal met gerust hart links kunt laten liggen. Op het avondvullende menu van de uiterst bescheiden genaamde Hele Gave Huiskameravond -editie nummer zeven- staat deze keer 1 maal een singer-songwriter, een portie film, een salade van noise, een toefje literatuur en een dessert van Leonard Cohen.
Goed, niet de echte die eerder diezelfde week in Ahoy stond, maar een degelijke coverband die speelt onder de naam Cohen.
Organisator dezes is Peter de Koning, de Rotterdammer wellicht niet onbekend van lokaal legendarische (wijlen) Saunawest optredens.

Om te beginnen dus een singer-songwriter.
De jongen gaat gebukt onder de naam Jasper (ex-Chasing Tales), maar deze last weet hij schijnbaar zorgeloos te dragen.
Meer moeite heeft hij met de aanwezigheid van publiek, want hij geeft aan dat hij daarom met zijn ogen dicht speelt.
Hij begeleidt zichzelf op gitaar, en speelt solo een aantal rustige Engelstalige nummers, waarvan 2 covers.
Een goede opwarmer, want op dat vroege moment is het zaaltje (een ruime kamer groot) ook gevuld met niet meer dan twintig man.
Grappig is dat zijn doorgaans Amerikaanse accent af en toe lichtjes wisselt naar een lichte Nederlandse dictie.
En hij vertelt dat hij alleen nummers speelt die hij zelf in de huiskamer ook speelt, wat wellicht de hoofdverklaring is voor het langskomen van Prince's When Doves Cry.

Na een drank- en rookpauze -overigens met on-horecaanse prijzen- wordt het tijd voor film. De legende van Buchi Fil is een korte verfilming van een orale legende uit de slavenperiode van Curacao. Compact verteld, en bijzonder omdat er vrijwel geen locale filmcultuur op de Antillen aanwezig is, en er voor de film zelfs voor de hoofdrollen mensen vanaf de straat zijn gecast. Dit vertelt de regisseur, German Gruber wanneer na de film een korte Q&A wordt gedaan.

Op een provisorische dj-booth geinspireerd door Rotown, start de dj van dienst voor iedere act een grappige aankondiging in, door een uiterst correct en officieel sprekend meisje.
Volgende op de programmering is het Noise duo Rosa Parks. De stagename roept overigens weinig associatie op met de twee onontkenbaar blanke jongens, maar dat terzijde. De vloer ligt voor de gelegenheid bezaaid met vervormers, loop-apparatuur, controllers en andere electronica, op een tafeltje ligt een gasmasker intrigerend te wezen. De term noise laat al raden dat een goede beschrijving niet makkelijk is te geven. Een langzaam aanzwellende geluidsmuur dringt diep door, het gasmasker blijkt bedoeld om geschreeuwde teksten onverstaanbaar te maken en te reduceren tot een mixbaar volume. Een bevreemdend effect heeft het zeker. Aan het slot van het optreden wordt als climax een klein elektronisch toetsenbord aan gort geslagen. Je moet het meemaken om het te begrijpen - of niet.

Hierna wordt het tijd voor Raoul de Jong, een jonge schrijver (22) die columns heeft geschreven voor NRC.Next en al een drietal boeken op zijn naam heeft staan. Hij leest hieruit een tweetal anekdotes voor, en hoewel dat af en toe iets te nonchalant gebeurt zijn het wel amusante teksten. Mocht ik eens een boek van hem tegenkomen, dan zal ik het waarschijnlijk niet ongelezen laten liggen.

Afsluiter van de avond is Cohen. Hoewel coverbands over het algemeen niet in de spotlights van deze site komen, laten we hen in dit geval niet onbesproken.
Cohen kent een stevige bezetting in aantal, en is aan de grijze haren te zien ook de meest ervaren act van de avond.
Een accordeon, (tenor?)sax, zowaar twee achtergrondzangeressen, een basgitaar, een gitarist en toetsenist staan de zanger-plus-gitaar bij. Het is Leonard niet maar er wordt dus ook niet bezuinigd op de bemanning.
Of het aan de jaren ligt weet ik niet, maar er wordt behalve gepeeld ook nog wat achtergrondinfo gegeven over de nummers. Zo blijkt Chelsea Hotel te gaan over een nachtelijk duetje tussen Leonard Cohen en Janis Joplin.
Volgens aanwezige Leonard-ervaringsdeskundigen werd er zeer getrouw het origineel gespeeld. Voor de Leonard-leek klonk het in ieder geval prima in de oren. Vooral de lage zang gecombineerd met lage sax geeft een zeer warm tweestemmig effect, en de zachte vrouwenstemmen geven een subtiele verlichting. Een waardige afsluiting van een interessante avond, daar houden we het op.

Zowel de locatie als de organisatie blijken de moeite om in de gaten te houden.