Dit was de 15e keer in plusminus 4 jaar tijd dat het Stompin’ Soepzooi festival georganiseerd werd in het BarBiertje te Hellevoetsluis en allemachies wat een dag was het weer. Iedere keer als je denkt dat het niet beter kan, weten ze zich weer te overtreffen met een gevarieerde programmering waarvan zelfs de grootste bromsnor uiteindelijk toch weer zingend ( c.q. lallend) het pand verlaat. Maar goed, laat ik eens bij het begin beginnen. Het openen van het festival was deze keer voorbehouden aan de lokale band Evil’s Desire. Met zo een naam weet je al haast meteen wat je kunt gaan verwachten, Inderdaad ja, een stelletje metallurgen die aanmodderen in het op dit moment o zo populaire Metalgenre Goth Rock. Kijk, weet je, die gasten kunnen best wel goed spelen dat is het niet, maar ik vond het van de clichés aan elkaar hangen. Je kent ze wel, de onvermijdelijke zangeres die de hele tijd in de hoogste regionen staat te zingen (een beetje afwisseling zou wel mogen), de bekende orgel riedeltjes en de semi-vuige gitaar solo’s. Nou moet ik ook zeggen dat ik de zangeres - die ongetwijfeld een hele lieve meid is - ook wel een beetje weinig stage persona vond hebben. Terwijl juist het hebben van de juiste attitude je als band kan maken of breken. Maar ze is nog jong dus wie weet komt dat nog. Ik moet haar wel nageven dat ze in ieder geval niet in de voor het genre haast onvermijdelijke soepjurk op kwam dagen, dus daar scoort ze in ieder geval weer mee. Plus het feit dat ze gelukkig ook geen windmachine hadden. Dat waren dan in ieder geval twee clichés die niet overeind bleven staan. Zoals je waarschijnlijk al gemerkt hebt ben ik dus niet zo’n liefhebber van het gillende wijven Metal genre en had misschien beter iemand anders deze band kunnen recenseren. Zo te zien waren er genoeg liefhebbers van dit soort bands en die vonden het wel goed, dus ach: 'Beauty Is In The Ear Of The Beholder' zullen we maar zeggen. Na een pauze van een klein half uur was het de beurt aan Crowjane die in de plaats van de Rhumba Kings kwamen. Ik weet niet waarom de Rhumba Kings afgebeld hadden en het kan me ook niet schelen ook. Voor een band die pas drie uur van te voren wist dat ze op zondag moesten spelen zetten ze echt een geweldige set neer. Dat ze de setlist terplekke verzonnen deed ze in het geheel geen kwaad. Het is dan wel niks fancies, gewoon lekkere twee vingers in je neus Rock en Roll met stampende drums, lekkere riffs en licht uitwaaierende gitaar lijntjes. Ja hier wordt Harold een happy camper van. Maar als zo vaak met de goede dingen des levens is dit weer veel te snel voorbij en dus ga ik maar even wat te eten halen. Na mijzelf over de keuze gebogen te hebben of ik nou trek had in kippensoep, groentesoep of toch de pasta besluit ik om de paella te proberen en die is goed bevallen moet ik zeggen. Na een hapje en een drankje en wat gekeuvel met wat vrienden en bekenden is het de beurt aan No Mo Trevno uit België. Het begint al meteen met een bak feedback dus dat is sowieso lekker en klapt er meteen´´bang ´´vol gas in. De zangeres van deze band is duidelijk een doorgewinterde performer die weet wat het geven van een show is om het publiek mee te krijgen. Het zal wel zijn geweest omdat ze naar eigen zeggen de ballen van haar moeder droeg (daarmee bedoelde ze dus die twee witte dingen aan haar jurk). Maar in eerste instantie schoot mij toch even een schrik beeld voor ogen waar ik hier niet verder over zal uitweiden. De band rammelde lekker door hun set heen alsof het een ouwe fiets zonder licht of remmen betrof met het spatbord slechts nog half vast aan een boutje en dan op een helling van 45 graden naar beneden. De drummer was zo lekker bezig dat hij in het derde nummer het vel van zijn snare al verrot geslagen had! Goed bezig, zou ik zo zeggen. Met deze band was het zoals gewoonlijk zeer gemêleerde publiek al aardig opgewarmd voor de volgend band. Als je dan Jayke Orvis van de 357 String Band het podium ziet beklimmen, denk je toch in eerste instantie met een Death Metal Grind Core band van doen te hebben of een Nu-Metal band a la Slipmat of Lame Bisquit. Maar als je hem dan vervolgens zijn mandoline tevoorschijn ziet halen weet je dat dit iets heel anders gaat worden. Deze vier lieden uit de U.S.A. spelen een kruisbestuiving tussen White Trash Country Rock and Roll en een soort van Hill Billy Folk Punk. Gebruikmakend van hun banjo, mandoline, plukbas en gitaar weten ze de tent helemaal op z´n kop te zetten. De mensen stonden letterlijk te dansen op de tafels en de boxen. Het was zo als ze het zelf ook al opmerkten ´´a lot more fun than going to church on Sunday``. Je zou kunnen denken dat met de 357 String Band het festival iets te vroeg gepiekt had, zeker omdat de volgende band haast een half uur nodig had om te stemmen. (Iets dat ik zelf over het algemeen een slecht teken vind.) Ik kan mij nog goed herinneren dat The Sheer (wie kent ze nog?) op Wallenpop hier in Hellevoet kwamen spelen. Die band was zo lang bezig waren met stemmen dat twee andere bands niet meer mochten spelen. Het enige wat we daarvoor terug kregen was een crap set van een half uur met nummers die allemaal het zelfde leken, Beuh, nou bedankt, geef mijn portie maar aan fikkie. Maar de eerlijkheid gebied mij te zeggen dat die jongens van Van Katoen hun naam helemaal waar gemaakt hebben. Als je al dacht dat het bij de vorige band al niet veel erger meer kon, werd nu echt het dak compleet van de tent afgeblazen. Het was één dampende, deinende massa. Eén grote kluwen van armen, benen, hoofden en zwetende lichamen. Ik ben persoonlijk ook blij dat ik niet tot de schoonmaakploeg behoor, want ik zag biervlekken op plaatsen zitten waar je volgens mij alleen nog met een ladder bijkomt. Mijn complimenten voor de Stompin´ Crew. Het is ze wederom gelukt om een geweldig feestje op poten te zetten. Ik kan haast niet wachten tot de volgende, hoewel mijn lever daar waarschijnlijk heel anders over denkt....