De band kreeg een warm onthaal van een gezellig en drukk Rotown. Het gemêleerde publiek voornamelijk bestaand uit eind-twintigers en wat verdwaalde studenten startte de avond licht gereserveerd. Maar toen de eerste bekende nummers de revue passeerden, konden de dansschoenen aan. Omdat Postman koos voor een mix van oude en nieuwe nummers, maakte het niet uit of je erg bekend met de muziek was of niet. Zijn setlist was duidelijk geregisseerd, waardoor het concert als geheel energiek was en bleef. De band van Postman heeft een totaal nieuwe bezetting terwijl dezelfde - vertrouwde - sound behouden is gebleven. Vier achtergrondzangeressen, drie blazers, een toetsenist, bassist, gitarist en drummer ondersteunden Mis tijdens het concert. De zangeressen hadden alle vier een net andere soort stem, maar lagen toch dicht genoeg bij elkaar wat de harmonieën gladjes maakte. Ieder kreeg haar moment om te stralen op een nummer dat bij haar paste. Hiermee liet Mis zien wat zijn zangeressen echt in huis hebben, wat hem als muzikant en bandleider nog geloofwaardiger maakt. Mis was persoonlijk moeilijk te verstaan. Niet zozeer zijn woorden, maar wel zijn emoties kwamen over doordat hij op een melodische manier rapte. De drummer, gitarist en toetsenist gaven de band stabiliteit, maar zorgden ook voor tempo. Terwijl de bassist soms de rest een beetje overschaduwde, in plaats van ondersteunde. De interactie tussen de blazers en zangeressen was evenwichtig. De blazers lieten het woord grotendeels over aan de zangeressen, maar gaven de band wel meer drama en gewicht. De van oorsprong Rotterdammer kon deze avond genieten van een ontspannen publiek, dat duidelijk trots was op haar stadsgenoot. Ook dankzij de uitbundige en strakke band was er sprake van een echte thuiswedstrijd. Ruimte voor intimiteit was er echter niet. Erg jammer, want Rotown is de perfecte plaats om persoonlijke nummers te spelen. Postman verliet de zaal en het verzadigde publiek na een feestelijk encore, waarin iedereen nog even met de voetjes van de vloer kon.