Het is een aangenaam zachte avond en met m’n jas open wandel ik richting de Exit. Vanavond zullen daar, zoals het programma van de Exit mij voorhoudt, The City Beautiful en Spartaco hun opwachting maken. Hoewel ze mij niet geheel vreemd zijn heb ik ter voorbereiding toch even een bezoekje aan de myspace pagina’s beider bands gebracht. Spartaco spiegelt mij daar een mix van Soundgarden, Nirvana, Sonic Youth, Smashing Pumpkins, Pearl Jam en hedendaagse muziek van Editors, The Killers, dEUS, Foo Fighters en Blocparty voor. Ik heb me niet de tijd gegund alle nummers te beluisteren, maar het nummer Eve doet mij, met name door het typische geluid van de toetsen, meer denken aan Toontje Lager dan genoemde bands. Hoe dan ook, het klinkt opgewekt en poppy en maakt me benieuwd naar het optreden. De aankondiging van The City Beautiful liegt er ook niet om. De tekst op de pagina belooft mij muren van geluid, pulserende ritmes, diffuse gitaar partrijen en foutloze, lyrische vocalen. Mijn interesse wordt echter met name gewekt door de vergelijking met bands als My Bloody Valentine en Lush. Mijn shoegaze dagen liggen ver achter mij, maar het kan geen kwaad zo nu en dan eens een bezoekje te brengen aan het verleden. Wanneer ik na een frisse wandeling de Exit binnenstap blijken er, naast beide bands, nog maar weinig mensen aanwezig te zijn. Terwijl Spartaco bezig is met de soundcheck druppelen er meer mensen binnen en wanneer ze hun eerste nummer inzetten is de zaal voller maar verre van gevuld. We worden getrakteerd op fijne, vrolijke popliedjes. Ze doen mij denken aan The Sheer en mijn entourage hoort zelfs overeenkomsten met werk van Voicst. De mix die wordt beschreven op myspace haal ik er niet uit, maar vergelijkingen lijken mij ook niet belangrijk. Het publiek geniet, de nummers klinken lekker en de band bezit ruim voldoende dynamiek om er een feestje van te maken. Het is vervolgens aan The City Beautiful om het feest te voorzien van een melancholische wending. De van chorus en reverb doordrenkte gitaarpartijen en emotionele liefdesliedjes geven geen aanleiding tot vrolijkheid, maar zijn lichtverteerbaar. Om toch maar weer eens een vergelijking te maken: de muziek en de licht androgyne presentatie van de zanger doen mij sterk denken aan Placebo en ook vergelijkingen met The Cranberries en oud werk van U2 lijken mij terecht. Het is jammer dat de stem van de bassiste wegvalt in het gitaargeweld, want deze zou zeker hebben bijgedragen aan de warmte van de nummers. Ik ben natuurlijk geen Henkjan Smits, maar denk dat er zeker potentie in de muziek aanwezig is. Als de shoegaze revival die de band op myspace aankondigt ook daadwerkelijk doorzet, kan The City Beautiful wellicht zorgen voor wat variatie op het thema. Als ik namelijk heel eerlijk ben, moet ik bekennen dat ik m’n schoenen vanavond nog geen blik waardig heb gegund…..