Afgelopen zaterdag was het dan weer zo ver, de vierde editie van SingaSong vond plaats in Lantaren/Venster te Rotterdam. Een gewaagde line-up maakte dat ik vol verwachting de avond in ging. Half zeven zou het programma, bestaande uit de crème de la crème van de hedendaagse singer/songwriters, aanvangen met als aftrap de Duitse driemansformatie Marvin and the sinking ship. Een handjevol mensen was op tijd aanwezig om deze zenuwachtige jongens hun kunstje te zien vertonen. De fragiele vocalen werden ondersteund door een heerlijke kwastjesdrum en degelijke baspartijen. Nergens werd er van een klassieke liedjesstructuur afgeweken. Een iets spannendere omlijsting had Marvin het aanzien kunnen geven dat hij verdient. Enthousiast thuis op de bank concludeer ik dat de zangeres haar belangrijke bijdrage vanavond niet kon leveren. Om even op adem te kunnen komen werden we door het Britse Ezio getrakteerd op een vrolijke en uiterst vermakelijke show waarbij vooral de Scooby-Doo imitatie van de ‘vette’ gitarist Booga erg veel indruk maakte. Kris Delmhorst zong de sterren van de hemel, met haar zachte warme stem en dynamische gitaarspel vulde de zaal zich gestaag alhoewel dat ook kon liggen aan tegenhangster Marissa Nadler in de andere zaal. Met haar te klassieke vibrato en statige verschijning stond zij misschien niet helemaal op het juiste festival. Na een heerlijke banaan/choco crêpe vlug door naar de Amerikaanse Dawn Landes. Met haar kinderlijke uiterlijk en eigenzinnige, directe act verraste ze menigeen. Ondanks alle gekte schuilt in ieder liedje een prachtig verhaal waarbij de inkleuring lijkt geïnspireerd op Devandra Banhart. Foy Vance schotelde een theatraal, bijna Tom Waits aandoende performance voor waarbij de muziek weer veel meer soul en gospel invloeden had. Van prekerig huilen tot ingetogen zingen, het kwam allemaal voorbij. Gelijktijdig in de andere zaal werd er groots gespeeld door Lolly Jane Blue. Heel erg veel galm en zware toetspartijen maakten alleen dat de liedjes een beetje verzopen in de muziek. Energiek kwam afsluiter en publiekstrekker Josh Ritter aan de verwachtingen voldoen. Eenvoudige liedjes, een stem die je wel of niet aanspreekt en een enigszins speelse inkleuring. Een hoop mensen kwamen speciaal voor deze meneer waardoor de zaal voor het eerst uitpuilde. Gelukkig stond gelijktijdig de ware ster van de avond in een kleine setting zeer oprecht te spelen voor een kleine groep liefhebbers. Ik heb het hier over de Amerikaanse Eilen Jewell. Even waande ik me bijna echt in Idaho. De loopjes van de gitarist met cowboyhoed waren onvervalste countryriffs. Kwastjesdrums die lekker rolden en natuurlijk de loepzuivere directe stem van Eilen zorgden voor een adembenemende show. Al met al komt het zelden voor dat een festival zo goed in elkaar is gezet als deze avond. Bijna alles sloot perfect op elkaar aan en ook de sfeer mag zeer gemoedelijk genoemd worden. Ondergetekende kijkt met veel plezier uit naar de vijfde editie!