Kay Dot werd in 2003 opgericht toen ‘Maudlin of the Well’ ermee stopte. De band geeft zelf aan dat ze door zijn gegaan waar ze toen stopten. Het eerste album, “Choirs of the Eye” kwam in dat jaar uit op het Tzadik Records label van John Zorn. Zo is avant-garde jazz altijd al verbonden geweest met Kayo Dot, maar hielden ze toch erg vast aan post-metal geluiden. Waar het album “Dowsing Anemone With Copper Tongue” tussen alle genres inviel, lijkt het met het laatste album “Blue Lambency Downward” toch echt in de avant garde jazzsferen te zijn belandt. Van het optreden wist ik niet helemaal wat ik kon verwachten, maar het leek me logisch dat ze voornamelijk in de sferen zouden blijven van het laatste album. En dat gebeurde dan ook. De New Yorkse band staat in WORM, met bladmuziek opgesteld op het volle podium. Toby Driver op de gitaar en de vocalen, de bloedmooie Mia Matsumiya op viool, Daniel Means op klarinet en saxofoon, Terran Olson op keyboars en klarinet, de nieuwe drummer David Bodie en de tweede blazer Patrick Wolff (dubbel f ja, het is niet 3voor12’s favoriete wonderkind) op klarinet, saxofoon en fluit. Het podium is groot genoeg, en de formatie ziet er professioneel uit. Als er dan storing uit de set komt ontstaat er even een lastig begin van het optreden maar starten ze dan toch. Het begin is meteen in de jazzsferen. Als de bladmuziek er niet stond, kon het bijna free jazz zijn, maar dan ga je toch een beetje twijfelen hoe pretentieus de band voor probeert te komen. Doordat de muziek kubistisch gespeeld is, valt er meteen grote druk op Toby Driver. Voor mijn gevoel was de band zoekende naar het goede geluid, en waren de verhoudingen nog niet optimaal, wat natuurlijk geen probleem hoeft te zijn bij echte free jazz maar hier lijkt iets te missen. Zo heb ik ernstig getwijfeld aan Toby Driver zelf, die niet sterk op de zang naar voren komt. De muziek is te kubistisch en dan merk je dat de vocalen ineens wel heel erg los van het geheel vallen. Hij heeft niet de stem van Scott Walker bijvoorbeeld, die zich goed weet te redden onder dit soort avant garde spel, maar hier valt het toch echt in het niets. De set weet zich meer en meer vorm aan te meten. Zodra de vocalen meeliften op de melodie, blijkt ook dat de zang van Toby Driver ineens een stuk sterker wordt. Ook het samenspel verbetert. Dat is natuurlijk makkelijk gezegd omdat de band simpelweg de vastere nummers begint te spelen, maar het klikt nu gewoon. Vanaf het midden van de set die een uur zou duren, merk je dat je toch heel wat meekrijgt van de historie van de band die alle genres wel eens wist te vermengen in hun albums. Ook de jazz past meer en meer in het geheel en zo weten ze alsnog een feilloze tweede helft te spelen. Een goed optreden, met toch de overtuiging die een band als Kayo Dot moet leveren, want met bands uit New York weet je maar nooit of je naar een imago staat te kijken of een goed werkend gezelschap muzikanten. Dan toch het laatste.