Vrijdagavond mochten de singer-songwriters aantreden in Exit. Acht in totaal, een hele ‘zit’ , maar een veelbelovend programma bestaand uit lokale helden en outsiders van ver. Binnen was het stil. Aandacht voor de muzikanten. Buiten was het stil, de voetbalwedstrijd was net begonnen... Long Conversations and the Closet Orchestra deden de aftrap. Met hun aan Bright Eyes verwante kleine liedjes, ingekleurd met warme cello-klanken wisten zij de GPZH jury al voor zich te winnen. Persoonlijk had ik toen niet zo veel met deze muziek en ook nu heeft de band mij niet kunnen overtuigen. Ik mis kracht, drive, pit. Het zal wel een smaakkwestie zijn. Ringo Skywalker daarentegen was veel meer mijn kopje bier. Zijn mix van Bowie-esque klanken en Americana met een licht hese Gavin Friday-achtige stem werd ondersteund door prachtig heldere gitaarklanken, waardoor de liedjes een spannende opbouw kenden die van begin tot eind bleven boeien. Waarna het tijd was voor Ben Jilan uit Amsterdam. Deze One Man And His Piano pakte me meteen bij m’n lurven met zijn warme, bij vlagen stevige, stem. Zijn songs waren in hun eenvoud met sterke dramatische opbouw als vanzelf overtuigend. Soms verstild, soms ‘over the top’. Nergens voorspelbaar en toch publieksvriendelijk. Miss Ippi uit het verre Leeuwarden mocht er dan uitzien als een onschuldig chickie met haar blonde pony en polka-dot jurkje, ze heeft – aldus haar eerste song – wel haar ziel aan de duivel verkocht. Met haar hip hese soulvolle stem die in de diepte zelfs af en toe een beetje aan Grace Slick deed denken, verkende zij de hoeken van haar soms bezwerende songs. Jammer alleen dat door de hoge uithalen de teksten af en toe niet helemaal te volgen waren. Spannend. Sir Ian opende als enige man-alleen-met-gitaar de tweede helft van de avond. Over hem kan ik alleen melden dat zijn songs simpel en effectief zijn zoals zijn presentatie. Met zijn heldere stem brengt hij zijn teksten over. Pure singer-songwriter zoals het hoort. U-Session vond ik een beetje een vreemde eend in de bijt. Deze act had meer het gevoel van een popband dan singer songwriter. Zanger Marc klonk qua stem als afkomstig uit een voormalig boyband. De wat Stevie Wonder achtige songs versterkten dat gevoel alleen maar. Melodieus en op elkaar ingespeeld, maar niet echt verassend of pakkend. Lolly Jane uit Arnhem is een wat excentrieke/glamoureuze zangeres. Met haar aan Amerikaanse country verwante songs wist ze mij niet echt te raken. Het klonk allemaal wat gladjes in de oren, waardoor de inhoud aan me voorbij ging. Wederom, smaakkwestie. Wel een heel professionele presentatie. In de verlenging mocht Markowski als laatste aantreden. Ondanks dat ik geen liefhebber ben van Americana weet Sonja mij op een of andere manier altijd te raken. Door haar stem, presence en de bijzondere klankkleur die de begeleidende muzikanten. Ook vanavond was er weer even een kippenvelmomentje tijdens haar laatste nummer ‘Alles ist besser’. Ze gaf zelf al aan vaak goede reacties te krijgen op haar Duitstalige songs en ik moet zeggen, ook vanavond was het weer een schot in de roos. Het was al laat. Van het voetbal wisten we niet meer dan dat het nul-nul stond toen Sir Ian het podium betrad. Ik stapte vanuit de verstile singer songwriters-oase in een totaal andere wereld.Het hele centrum was gevuld met een rood-witte feestende massa. Met de muziek van toeterende auto’s en scanderende meiden op de achtergrond fietste ik via het kolkende Hofplein naar huis. Ik was bij vertrek niet echt in een jubelstemming, maar de vreugde op de gezichten van de mensen maakten dat ook ik uiteindelijk met een grote grijns op mijn gelaat thuis kwam…