Vorige week op Metropolis werd me gevraagd of ik naar de Real McKenzies wilde gaan om een resensie te schrijven. Uit het verleden is die bandnaam mij wel bijgebleven, de reden eromheen wist ik echter niet meer. Maar goed, na een drukke werkweek een punkoptreden heeft me altijd wel goed gedaan, dus waarom ook niet. De openingsband Drunken Dolly kreeg als omschrijving 'een Nederlande mix tussen Dropkick Murphys en Flogging Molly'. Dit gegeven deed bij mij al het ergste vermoeden, en nadat ze waren begonnen met spelen werd het helaas ook werkelijkhed. Nee, folkpunk van Nederlandse bodem, dat kan niet. We zijn geen eilandbewonders die dat in hun bloed hebben. Halverwege ook maar lekker buiten gaan zitten aan de Jupiler. De nodige biertjes later was het dan tijd voor de Real McKenzies. In het begin was het wel weer herkenning. Klonk in ieder geval een heel stuk beter dan Drunken Dolly. De band en het publiek hadden er duidelijk zin in. Echter, na een aantal nummers werd de vergetelheid van deze Canadese band mij alweer gauw duidelijk; elk nummer met een doedelzak is mij te veel van het goede. Meestal zetten dit soort bands de drinkspier bij mij in werking met als gevolg dronken zijn en de idioot uithangen. Dronken was ik al, echter ik kon maar niet dronken genoeg worden om dit ook maar enigszins leuk te gaan vinden. De Real McKenzies mocht zich bijna gaan scharen in het lijstje illustere bands waarbij ik tijdens een concert in staat ben om in slaap te vallen. Op een gegeven moment daalde het niveau van de band wel erg door zich op het politieke vlak tegen Bush en consorten te gaan uitspreken en zingen. Maar het uiterste dieptepunt was wel de solo's in het midden van 'Whisky Scotch Whisky'. Na afloop slenterend over straat kon ik alleen nog maar denken aan de gouwe ouwe "In A Rut" van The Ruts, want zo voelde ik me op dat moment. Ik kan dat nummer op dat moment ineens weer enorm waarderen. Zo heeft Real McKenzies toch nog iets positiefs bij me bereikt deze avond.