Het is druk in de grote zaal van de nieuwe Rotterdamse poptempel Watt. Dat mag ook wel want vanavond vindt het enige Nederlandse concert plaats van de Australische eenmansformatie Xavier Rudd. Op deze show is een gemeleerd publiek afgekomen. Doch is de harde kern – die zich aan de rand van het podium heeft genesteld – te herkennen aan dreadlocks, piercings en hippiekleding.

In het voorprogramma staat de Engelse singersongwriter Benjamin John Howard die het publiek al vanaf de eerste noot weet te boeien en te overtuigen. In een korte set van vijf liedjes geeft hij blijk van een
onmetelijk talent. Het stemgeluid van Benjamin is opmerkelijk en apart en doet denken aan een kruising tussen Tracy Chapman, Rod Stewart en Ozark Henry. Maar ook zijn instrumentbeheersing is bijzonder: met slechts een akoestische gitaar brengt hij tegelijkertijd (!) gitaarakkoorden, basloopjes en percussie ten gehore. Al zingend en kloppend, bespeelt deze linkshandige muzikant zijn instrument als ware het een piano en drumstel.

Op de achtergrond staat het indrukwekkende instrumentarium van wie Benjamin 'The Big Man' noemt al opgesteld, afgedekt met zwarte doeken. Er is nog net genoeg plaats voor een stoel en een microfoon. Maar dat is voldoende voor deze sympathieke Londenaar. Tegen het eind van zijn set meldt Benjamin ons dat hij hierna nog een paar dagen vrij heeft om in Nederland rond te touren met een gehuurde auto. Daarin is hij van plan om een bezoek te brengen aan de mooie stad Amsterdam. Daarmee is de enige smet op dit optreden voor een zaal vol Rotterdammers een feit. Het publiek is echter vergevingsgezind en het verkoopkraampje vindt alsnog aftrek van
zijn cd.

Na een lange pauze verschijnt de hoofdact onder luid applaus ten tonele. Xavier Rudd toont zich een ware Boeddhist door een brandend stokje wierook in de basversterker te steken en – met gevouwen handen – een buiging te maken naar het publiek. Dan neemt hij plaats in zijn museum van instrumenten: Drie didgeridoo's, diverse trommels, bekkens, belletjes, gitaren en een gong zijn in een krappe cirkel rond hem opgesteld. Achter hem staat een klein tafeltje met een Boeddhabeeld en een glas gevuld met een roodbruine vloeistof van onduidelijke herkomst.

De blootsvoetse multi-instrumentalist is niet alleen vanavond: op het
eiland aan de andere kant van het podium kruipt kameraad Dave Tolley achter zijn drumstel. Het eerste nummer wordt ingezet en de menigte komt in beweging. Het geluid staat erg hard. De drums en bassen klinken door merg en been waardoor de pulserende en heilzame werking van deze geweldige muziek ver te zoeken is. Wanneer ik mij echter – met flapperende broekspijpen – verder naar het midden van de zaal begeef, worden de decibellen beter te pruimen.

De show van Xavier Rudd en gevarieerd en leidt ons langs rock en dance, alles geheel uitgevoerd in de – voor deze formatie zo kenmerkende – surf/roots sound. Tussen al deze geluidsorgasmes zijn gelukkig ook rustpunten ingebouwd: Dave Tolley verlaat het podium en laat Xavier alleen achter voor een aantal prachtige solonummers. De zaal verstilt en de sfeer wordt intiem. Mijn aandacht wordt daarbij ook getrokken door de lichtshow die de muziek deze avond prachtig versterkt. In een moment van bezinning en improvisatie vertelt Xavier ons dat er in korte tijd veel is veranderd. Hij laat daarbij merken erg content te zijn met het vertrek George Bush.

Na enige tijd zit Dave Tolley weer op zijn plek en onstaat er in het
publiek een goedaardige moshpit. Ook de Neil Young cover 'Rocking in the free world' – die met dit instrumentarium ietwat bizar klinkt – wordt enthousiast ontvangen. Daarmee zit het erop. Althans, zo lijkt het. Want de menigte schreeuwt om meer. Met succes tot gevolg: Twee toegiften en een poëtisch dankwoord sluiten – na een stevige twee uur muziek – de show af. Toch heeft Xavier nóg een verrassing in petto. Want als de cd-speler aan gaat, keert hij terug voor een vrolijk dansje op het podium met het publiek... tot grote ontsteltenis van de security.