Het was aan voormalig Mono voorjongen Sir Ian om de overvolle kamer als eerste te plezieren. Eerlijke akoestische pop liedjes met een beatlesque randje eraan. Dan weer mondt het uit in een lang uitgesponnen instrumentaal stuk, dan weer een soort kaal bandliedje. De tweede gitarist speelde heerlijke aanvullingen. Met soms een hoge Mauro Pawlowski stem zingt Bart Hoevenaars over persoonlijke kwesties zoals de liefde, het leven en de daarbij behorende sores. In deze intieme setting komt Sir Ian beter tot zijn recht dan op een podium. Tweede artiest van de avond is de veelgeprezen Mark Lotterman die met zijn rauwe stem en hoempa-blues-folk een heel andere toon zet. In de vorm van Thomas Zwijsen heeft hij een uitermate goede sologitarist bij zich. Met de ogen dicht beleeft Mark zijn liedjes vol overgave en het publiek is verkocht. Zijn verhalende, soms erg absurde teksten komen geloofwaardig over en het speelplezier is duidelijk merkbaar. Na dit verpletterende optreden was het de beurt aan de uit Tennessee afkomstige singer/songwriter Lou Vargo. Met zijn keurige country liedjes klinkt het net alsof hij rechtstreeks van de nieuwste Dawsons Creek soundtrack afkomstig is. Emotioneel als Ray Pruit werkt Lou zich door zijn liedjes heen. Mooie verhalen luiden de liedjes veelal in, maar het ontbreken van een rauw randje maakt dat zijn huiskamer optreden niet geheel uit de verf komt. Na een half uurtje pauze komen alle drie de acts nog een keer voorbij. Mark Lotterman blijkt een gast bij zich te hebben die solo ook nog even een duit in het zakje komt doen. Tamara Woestenburg komt ons betoveren met een beklemend ingetogen liedje met dezelfde intensiteit als dat van een liedje als Sad Lover van An Pierlé. Zij is ook de prachtige stem die op Lottermans Taste The Blood meezingt, hetgeen hierna live werd vertolkt! Al met al was het een heerlijke Live In Your Livingroom avond en werd er na de concerten nog lang doorgepraat over de grote invloedrijke artiesten die bovengenoemde hebben beïnvloed. Dat daarbij namen als Celine Dion en Harry Merry zouden vallen…. Tja… wie had dat gedacht….