Was het in vroeger (Now&Wow-) tijden bij de Maassilo meestal rond 1 uur 's nachts het piekuur, vanavond begint het feestje wat vroeger. De meeste bands hebben dan ook de eigenaardigheid wat eerder te spelen dan de meeste djs, en zo gebeurt het dat om half negen al aardig wat mensen in de silo staan te wachten op het eerste optreden. Vanavond zijn twee van de drie grote zalen in gebruik, plus de basement voor de wat kleinere optredens. De aftrap wordt gedaan door het Californische Seventeen Evergreen in de middenzaal. Rustige dromerige nummers, die het publiek bewonderend of afwachtend in zich opneemt. Dansen is er nog niet bij met deze jongens. Zowel qua presentatie als qua geluid overduidelijk indie, de liedjes zijn niet simpel maar klinken ook niet (over-)geproduceerd. Mede door de ruime opzet van de beide podia in de midden- en grote zaal, is de zaal al tijdens het eerste optreden aardig aan het opvullen. Maar behalve muziek zijn er ook nog wat bijgerechtjes op deze avond. Terwijl Seventeen verder speelt, worden in een hoekje van de zaal zaken in gereedheid gebracht voor de paaldans-workshop. Maar 3voor12 begeeft zich op iets ander terrein, voor een tour van de Creative Factory, met een toekomstige club op de 10e verdieping van de Maassilo. De tour is uitgebreid en informatief, met info over de vele verschillende bedrijven die een plekje gereserveerd hebben. reclameburo CCCP, maar ook de nieuwe muziekzender Base 7 en hiphop label Top Notch (o.a. Opgezwolle) hebben een plek veroverd op de vele gegadigden. De clubruimte zelf is niet te vergelijken met de zalen beneden, al is de hoofdzaal qua rechthoekvorm vergelijkbaar met de basement beneden. Met een capaciteit van 900 man moet er ruimte komen voor vernieuwende muzikale en creatieve concepten, plus deeltijd zakelijke verhuur. Zoals de gids zegt; Tiësto zal er niet gaan draaien, tenzij hij ineens hiphop zal doen. Overigens, zijn uitsmijter betreft de schoonmaak van de ruimtes; zo'n 30 zeecontainers vol met ratten zijn weggehaald. Of ze dat ook bij het verkooppraatje vertellen is nog de vraag. Wat er uiteindelijk echt van gaat komen zal nog moeten blijken; er wordt nog hard gewerkt op de verschillende verdiepingen; op het moment nadert een enkele ruimte de casco staat, maar het beton moet veelal nog gestort worden of uitharden. De eerste oplevering is voor eind september gepland, de clubruimte staat echter pas begin 2008 op de agenda. Terug naar de actie beneden, waar onze zuiderburen The Tellers net hun eerste akkoorden aanslaan. In hoeverre het een act is of de realiteit blijft geheim, maar de jonge honden lijken hun best te doen zo schuchter mogelijk over te komen, terwijl ze met hun speelse up tempo liedjes proberen de harten van het publiek te veroveren. Geen poespas, lichte stemmen en poppy gitaren zorgen ervoor dat er na een kwartiertje zowaar hier en daar een dansje gewaagd wordt. Na The Tellers kan er even rondgelopen worden; een kijkje in de grote zaal laat zien dat DuvelDuvel aardig wat support heeft onder het diverse publiek. De handen gaan veelvuldig omhoog, het publiek vooraan deint mee op de rollende beats en mag ook regelmatig en woordje meepraten met de raps. Ondertussen wordt deze avond in de kelder een zomerse mengelmoes van lichtere hiphop en brede eclectische pop -zoals de Rotown bezoeker dat wel zal kennen- gedraaid. er verschijnen zelfs een tweetal b-boys, die hun powermoves en style laten zien op de betonnen vloer. Boven wordt het echter tijd voor de laatste live-act in de middenzaal; de Friendly Fires nemen het podium over. Ze gaan meteen wat steviger van start dan hun voorgangers. Energiek en funky, houden de twee percussionisten het tempo er goed in, en worden ze regelmatig bijgestaan door een drumcomputer. Mede daardoor doet het geluid dan wat denken aan het bekende "Semtex" van The Infadels, hoewel hier de zang meestal een wat lagere versnelling houdt. De Britten maken goed gebruik van de zaal, want tot 2 maal toe gaat de zanger de dansvloer op om het fenomeen publieksparticipatie wat meer invulling te geven. Als aparte afsluiter wordt de gitaar bespeeld met een handstofzuiger... Helaas is de set wat aan de korte kant, en een toegift zit er blijkbaar niet in. Terwijl in de grote zaal Opgezwolle het oververhitte publiek besproeit met water en staccato teksten, neemt na de Friendly Fires oudgediende dj Joost van Bellen het middenpodium over met zijn bekende electro beats. Langzaam nemen de djs de silo over voor de rest van de nacht - just like old times. Prachtig dreamy, soms naar dreigend neigend. Dat is wat het introverte Seventeen Evergreen brengt. Gaandeweg komen er steeds meer toetsen, (electronische) percussie en andere kastjes bij. De gitaren aan de kant, de drummer geeft af en toe een klap, maar veel drumwerk wordt overgenomen door de andere bandleden. Mooie muzieklandschappen trekken voorbij. Dat smaakt naar meer. In de Main Hall doet rapper/host Noah met dj Léon een freestyle met door het publiek aangereikte persoonlijke bezittingen. Het publiek is wakker. Na Seventeen Evergreen klinkt Malajube vrolijker en vlotter. Ook deze band heeft twee toetsenisten, waarvan de een ook gitaar speelt. Jammer dat de gitaar van de zanger-onder-muts-en-capuchon, zo hard staat, dat zijn wat zachte stem bijna niet te horen is. Gelukkig breekt de toetsenist er regelmatig wél doorheen met hoge, harde en rauwe uithalen. Blijken die gasten in het Frans te zingen. Vooraan, bij het podium is het geluid een stuk beter en geef ik mij toch gewonnen aan de intense en theatrale rock, die mij bij vlagen aan Muse en The Mars Volta doet denken. Funky, poppy, noisy, alles zit in de nummers. Vreemde breaks, luchtige en hele heftige passages razen voorbij. Prima te volgen, leuke band. Jammer dat het contact met het publiek nagenoeg ontbreekt. The Tellers doen me denken aan Buddy Holly, surfmuziek, rock’roll. Vrolijke deuntjes, die de meisjes aan het dansen krijgen. De Vlamingen zoeken contact met het publiek. Verderop in de set zitten wat ruigere stukjes. Leuk, maar in de kelder staat een jongen de mc uit te dagen en ‘yo-yo-yo’-poses aan te nemen. Het ziet er niet ‘bijster hiphop’ uit, maar hij blijft wél staan. Erg grappig om te zien. Even later laten breakdancers zien hoe het ook kan. Plotseling stroomt de kelder in een razend tempo leeg. De oorzaak is duidelijk: Duvel Duvel staat in de Main Hall. Het had een thuiswedstrijd moeten zijn. Hier staat toch de top van de Nederhop. Door de galm zijn de raps moeilijk te volgen. De mannen doen hun best, maar het komt niet over. Gelukkig zijn er genoeg fans die er veel plezier aan beleven. Op weg naar de kelder zie ik in de doorgang tussen Main en Middle Hall een hoog podium. Daar geeft een appetijtelijke dame een workshop paaldansen. De cursiste in blauwe jurk merkt dat de basismoves helemaal nog niet zo makkelijk zijn. Knieholte om de paal leggen, hand boven je hoofd aan de stang en slingeren maar. Daar kun je de blits mee maken in de metro. Terug in de kelder draaien de dj’s danceclassics, er wordt lekker gedanst en gezweet, want het is er warm. Ntjamrosie bouwt op. Een minimalistisch drumstel en toetsen worden opgesteld. De drummer zit op een ‘cajon’, zo’n vierkante percussiekruk. Hij heeft een uitgebreid arsenaal aan percussie bij zich. De baspartij wordt op de toetsen gespeeld. Even later ontwaar ik de zangeres. Omdat Ntjamrosie niet op een podium staat is het zaak vooraan te staan om het gezelschap te kunnen zien. De band speelt een half uur later, dus ik mis The Friendly Fires. Maar Ntjamrosie beloont het wachten met zwoele nu-soul. Prima stem, warm toetsentapijt en exotische drums. Zo’n rustpunt gaat er wel in tussen al dat andere rock- en hiphopgeweld. En Nederlands, dus die komen we snel weer tegen. Tegen het einde van de show hoor ik “da’lijk ‘we want more’ roepen, geef het door”. Het gaat braaf van mond tot oor de zaal door. Zoiets verwacht je eerder bij een festival. Grappig initiatief en het werkt! Ntjamrosie geeft een gloednieuw nummer weg. Dat was fijn, maar gauw verder naar Opgezwolle. Die mannen hebben de zaal al lekker opgewarmd. Ze hebben een goed geluid en de raps zijn transparant, de refreinen direct mee te brullen. Op het eind staat werkelijk iedereen tot achterin de zaal te bewegen. Opgezwolle crowdsurft het publiek in. Het publiek heeft er geen genoeg van en scandeerd de bandnaam. Natuurlijk kwamen veel mensen voor Opgezwolle. Maar de show stond ook als een huis. In de Middle Hall, bij dj Joost van (deci-)Bellen, zie ik Yuki in haar blauwe jurk. Zij is op Bazar Curieux betrokken als gids bij ‘City Literature’ en de skippybalrace. Eerder op de avond zag ik haar bij de workshop Paaldansen. Yuki vond het moeilijk en met haar knieholte om die paal zwaaien deed soms zeer. Maar ze vindt het een absolute aanrader. “Het moet een olympische sport worden. Veel leuker dan turnen.” Bazar Curieux; een paar grote namen, maar de verrassingen komen toch van de onbekende bands en de activiteiten die eromheen zijn geprogrammeerd. En niet te vergeten, het publiek zelf.