Nog steeds een beetje brak van de vorige avond zijn we er vrijdag alweer vroeg bij. De eerste band in de grote zaal - die trouwens een stuk drukker is dan de vorige avond - zijn The Creteens uit Frankrijk. Zoals de naam al doet vermoeden is dit ook een 'één, twee, drie, raggen!' Ramones-achtige band, waarvan de zanger een niet geheel accentloze Frans/Engelse tongval heeft. Maar dat mag de pret niet drukken en de stemming zit er al meteen goed in. Ik loop weer even naar de bar waar de dj weer van alles en nog wat doormekaar staat te draaien. Van Shocking Blue met Lovebuzz tot Moterhead met de Ace Of Spades. Er hangt een ontspannen sfeer en het valt me op hoe internationaal dit feestje eigenlijk is. Het ene moment sta je nog te praten met een Belg die z'n eigen fanzine schrijft en dan weer met een Duitser of een verdwaalde Australiër. Het is erg 'gezellig' om maar eens een goede Nederlandse uitdrukking te gebruiken. Zo gezellig, dat voor je het door hebt, de volgende band alweer staat te spelen. The Riff Randells zijn drie meiden uit Canada die recht toe recht aan punkrock spelen. De drumster is zo dik als de stokjes waar mee ze zit te timmeren. Het is allemaal een beetje knullig, maar wel heel leuk. Je ziet de gitariste bij iedere solo bijna denken van, "hoe ging die ook alweer?". Ik zou haast verwachten dat er gekleurde stickertjes op de hals zaten om te onthouden waar de akkoorden zitten. Maar de meiden brengen hun liedjes over winkelen en dergelijke met een hoop enthousiasme en dat slaat over op het publiek. Na een kleine pauze is het tijd voor de ongecontroleerde chaos van Spider Rico; een van de betere acts uit Nederland. Ik heb nog nooit een show van die gasten gezien waarbij er niet iets fout ging, dus hier ook weer. Drumstellen die bijna van de verhoging lazeren, microfoons die inzakken of omvallen en bandleden die over elkaar en het publiek struikelen, of op de vloer liggen te dweilen. Dit is muziek met een hoog onderbuik-gehalte. Je ziet dus ook allemaal schuddende hoofdjes, wijzende vingertjes en een massa die lekker staat te rocken. Wat is het toch verschrikkelijk jammer dat dit hun officiële laatste show is en ze d'r na tien jaar de podia onveilig te hebben gemaakt mee stoppen. Ik zal hun rauwe (h)eerlijke rock 'n' roll gaan missen. Gelukkig hebben we de cd en die geweldige single op Kuriosa nog. Moe maar voldaan en met een snik in ons hart nemen we afscheid van Spider Rico en wachten we op de gast waar volgens mij de meeste voor gekomen zijn. Jack Oblivian & The Tennessee Tearjerkers. Jack is een levende legende in dit wereldje van de garage-punk-rock en trash-blues dus de verwachtingen zijn hoog gespannen. De zaal stroomt lekker vol en iedereen wil natuurlijk vooraan staan. Na wat country-achtig nieuw werk schakelt de band al snel over op oude Oblivians-klassiekers en meer dingen uit datzelfde straatje. En dat is waar het publiek voor is gekomen! De vlam slaat in de pan en de zaal word één deinende, swingende massa. Ik kijk om me heen en zie een hoop gelukkige gezichten. Die goede ouwe Jack staat dus nog steeds garant voor een lekker feestje. Na afloop gaan we even naar buiten, om af te koelen en wat slap te ouwe hoeren. Je ziet zo'n beetje iedere dag dezelfde gezichten en het wordt dan net een soort familie van je. De tijd vliegt om en het is alweer tijd voor de laatste band Chixdiggit! ook uit Canada. Met een naam als dat had ik eigenlijk van die 'pretty poster boys' verwacht met meer pose als talent maar dat is dus niet waar. Het zijn vier op het oog doodnormale jongens die pretentieloze pop-punk spelen. Dat doen ze best goed en dat vinden de bezoekers ook. In het begin gaat het er nog redelijk rustig aan toe. Maar nadat er een of andere gozer met een lelijk punk masker al bier gooiend over het podium komt gestormd en zich zelf tussen de mensen gooit is er geen houwen meer aan. Er word gepogoed en gecrowdsurft als of het leven er van af hangt. Niemand komt droog weg. Is het niet van het zweet dan is het wel van het bier dat alle kanten uit gaat behalve de goede. Na mee gesprongen en mee gebruld te hebben met lekkere stompzinnige nummers als Spanish Fever en een flinke toegift valt ook voor deze band uiteindelijk het doek. Naar mijn gevoel had het voor zowel de band als het publiek nog wel wat langer mogen duren. We gaan terug naar de bar waar de dj begonnen is om lekkere sixties plaatjes zoals 'Love's My Little Red Book' te draaien. Hier gaat het feest gewoon door. De stemming is vrolijk en relaxt en er word nog tot laat door gedanst op de kekke plaatjes die de dj's ons serveren. Zoals gewoonlijk moet ik weer aan m'n haren worden weggesleept door m'n chauffeur. Maar niet getreurd, morgen is er weer een dag.... Wordt vervolgd...