Ace, een drievrouwsformatie uit Den Haag mocht de avond openen. Ze speelden een korte, maar stevige set met muziek die ik het beste kan omschrijven als snelle powerpunk-skatepop met nu-metal invloeden. Verbazingwekkend hoe uit een frêle meisje als zangeres Anouk Walther zo’n ruige strot kwam! De lokale punkers waren er oprecht van onder de indruk. Ook drummer Emmeline Haagedoorn en bassist Caroline Westendorp namen (achtergrond) zangpartijen voor hun rekening. Op die momenten van harmonie-zang was Ace naar mijn mening op hun best, met de cover ‘What I like about you’(van The Romatics) als goed voorbeeld. Na het optreden vertelde Anouk ons dat Ace 7 november in de halve finale van de Bodog Music Battle of the Bands speelt. In deze internationale competitie wordt gezocht naar de beste band van de wereld, die dan ook een platencontract krijgt aangeboden. Ik zou zeggen: check 3voor12DenHaag om de vorderingen te volgen! Maar de avond draaide eigenlijk om de EP-release van de band La Grâce van zangeres/songschrijver Annika Boxhoorn. Van de eerste tot de laatste noot stond dit optreden als een huis. Dit was duidelijk een band die toe waren aan de volgende stap: het tonen van hun kindje aan de buitenwereld. Denk Anouk zonder de kapsones, Skunk Anansie zonder de extreem hoge uithalen en een vleugje Guano Apes. Annika toonde zich een zelfverzekerde frontvrouw die niet bang is om zeer persoonlijke emoties in haar muziek te verwerken en te tonen. Zoals in het nummer ‘Leave your sorrow’ opgedragen aan haar moeder, die natuurlijk op de voorste rij stond te glimmen van trots. De strakke, professioneel op elkaar ingespeelde band maakte het plaatje af. Remco Visker (gitaar), Youri de Bruijn (bas) Kit - Absynthe Minded - Carrera op drums, vingen zelfs een foutje als een verkeerd gestemde gitaarlosjes op door de daardoor ontstane pauze te vullen met dromroffels en aanzwellende melodieën. De set van La Grâce was goed opgebouwd. Grotendeels stevige nummers, met de ruimte voor hier en daar een wat rustiger gedeelte. Vooral het laatste nummer ‘Come down’ waarbij Annika de gitaar losliet en zich volledig aan de microfoon klampte was er een van het kaliber stadion-vuller. Intens, krachtig en volledig overtuigend. De perfecte aflsuiter die het publiek deed verzuchten om meer, meer, meer. Na een korte apuze kregen we ook meer, maar niet nadat we een welverdiende douche van champagne hadden gekregen. Het was een feestje van de band tenslotte. Voor de band, maar ook voor de zeer aangenaam verraste verslaggever. Na het opteden was het een komen en gaan van fans en familie die de band kwamen feliciteren. Toch had de verbaasde Annika (“Ik heb helemaal geen tijd gehad om persberichten te versturen en toch zijn jullie er”) nog even een paar minuten tijd om te vertellen hoe de EP tot stand is gekomen. “We bestaan ongeveer een half jaar, en tegenwoordig heb je opnames nodig om te kunnen spelen. En dat is wat we het liefste doen, veel spelen. Dus hebben we deze EP opgenomen. Gewoon thuis en in de Waterfront studio. Ook hebben we veel op de computer bewerkt. Voor het afmixen hebben we gewerkt met Michel van Schie, de (ex-)bassist van Anouk. Hij liet ons zijn zoals we zijn. Zo is de plaat heel puur gebleven. En nu is de EP er en gaan mensen straks luisteren naar wat ik te vertellen heb. Dat vind ik pas echt gaaf!”.