Jammer genoeg was er voor deze goede tour maar 1 Nederlandse show weggelegd. Het geluk was, voor mij, echter wel dat deze exclusieve NL show plaats vond in het Rotterdamse Waterfront, wat het voor mij bijna een thuisshow maakte. Maar dit gold niet alleen voor mij. De band die namelijk de eer kreeg om het spits af te bijten was het Rotterdamse All For Nothing. Voor de band was het een speciale show, en dat kwam niet alleen doordat ze deel mochten uitmaken voor deze package, het was namelijk tevens de afscheidsshow voor een van hun gitaristen en hun bassist. Rond een uur of 5 begon de band te spelen en stond al voor een redelijk gevulde zaal. De old school hardcore van deze heren en dame klonk goed, mede te danken aan het goed geregelde geluid. Het aanwezige publiek wist ook wel raad met deze band en dit resulteerde in de nodige danstaferelen en meezingend publiek. Vaker wist ik niet echt raad met hun muziek maar deze keer stonden ze als een huis en was het zeker een waardig afscheid te noemen voor de vertrekkende bandleden. Na het goede geluid van All For Nothing werd het podium betreden door een band waarvan in het begin niet duidelijk was wie het waren, totdat de band begon. Het was namelijk This Is Hell die hun liederen ten gehore gingen brengen. Wat meteen al opviel was de kwaliteit van het geluid, dit was niet zo helder meer als tijdens All For Nothing. Bekend met hun muziek was ik niet en het kon mij dan ook niet echt bekoren. Een groot deel van het publiek wist echter wel te genieten van deze show en gooide de beentjes dan ook in de lucht of wierp zichzelf op anderen. De hardcore-sfeer zat er in ieder geval goed in. Toen ik terugkeerde, na een praatje te hebben gemaakt met Parkway drive zanger Winston McCall,, naar de zaal waar The Warriors zich aan het klaarmaken om een verbluffende show weg te geven. En dat deden ze. Hun ‘originele’ sound, die lijkt op Rage Against The Machine gemixt met hardcore, sloeg goed aan. Het geluid was echter nog niet zo helder en stond soms iets te hard. Er is altijd een band die niet goed valt bij het publiek en deze avond lag de eer bij Cancer bats. In plaats van een rij met fans vooraan het podium was het ditmaal een rij met fotograven vooraan die van deze band massaal foto’s stonden te maken. Ze hoefden niet op te letten op hun apparatuur want bedreigingen in de vorm van losgaande of bewegende mensen was er niet. Het is jammer dat deze band zo hoog in de line-up stond, ze hadden namelijk beter kunnen openen. Een band die vele malen meer aanhang had op deze avond was de metalcore sensatie van dit moment: Parkway Drive. Één van de eerste woorden die uit de mond van zanger Winston McCall kwamen waren: “Hello, we are Parkway Drive. Please stop smoking”. Naast dat de zanger een ‘straight-edger’ is heeft hij ook nogal last gehad van zijn keel en die begon zich zojuist te herstellen. Het publiek had hier echter maling aan en rookte gewoon door. Het was wel te merken dat Winston last had van zijn stem maar toch leed de show er niet onder. Het was namelijk belachelijk druk in de zaal en het publiek ging ondanks het matige geluid dat uit de speakers kwam toch los alsof hun leven er vanaf hing. Uiteraard passeerden de oude ‘hits’ zoals “Romance Is Dead” en “Mutiny” de revue. Maar er was ook ruimte voor nieuw werk, dat van hun zojuist uitgebrachte album “Horizons” komt. Het rustigere nummer “Carrion” klonk goed en sloeg ook aan bij het publiek. Duidelijk was in ieder geval dat deze band een aardige aanhang heeft en hun populariteit meer dan verdient, er moet echter wel gezegd worden dat dit absoluut niet hun beste show was. Om de avond, die vrij vroeg was afgelopen, in stijl af te sluiten betraden de heren van Comeback Kid het podium. Het leek rustiger in de zaal maar dit kwam waarschijnlijk omdat ik deze band van een afstandje stond te kijken. Het aanwezige publiek werd er in ieder geval niet rustiger door. Het was werkelijk waar een gekkenhuis, de pit was een kolkende massa van mensen en over het podium werd heen en weer gerend om uiteindelijk op het publiek te duiken of in sommige gevallen zelfs een poging tot headwalken te doen. Één ding was zeker, iedereen genoot en had het naar zijn zin tijdens deze show. Met hun hit “Wake The Dead” kwam er een einde aan deze avond, maar wel op een gepaste manier. De laatste tijd vielen de concerten in mijn ogen nogal tegen maar ik vond dit toch wel een van de leukere shows van het afgelopen half jaar. Hulde!