Want daar gaat het uiteindelijk om: muziek die voorstuwt in opzwepende, repetatieve ritmes. The Five Aces uit Glasgow hebben het wat dat betreft heel goed begrepen, met hun good-old r & b; simpelweg instant happiness muziek. Ze hadden een funky podiumpresentatie waarbij zanger, bassist en gitarist ieder een eigen soort danspasje had, waardoor ze alledrie soepel over het podium leken te glijden. Primitive is natuurlijk niets zonder wat iconische beelden uit de sixties grabbelton en dit jaar kwam Jacqueline Taïeb als beat-boegbeeld uit de sixties gerold. Ze werd begeleid door de hengstige band van de Amsterdamse beatclub. Wat is dat toch met oude zangers en zangeressen, dat ze zich altijd laten begeleiden door een stomende jonge band die in PK's te beoordelen is? Er was daardoor in ieder geval genoeg energie op het podium en Jacqueline's ervaren warme stem kreeg daardoor nog steeds de ruimte om te klinken. Een andere levend icoon is natuurlijk de presentator van dit weekend, de beste man Tim Fowley. Hij, die driemaal kanker heeft overleefd kan fascinerend scherp een hele avond lang over bier en lesbiennes praten en heeft ondergetekende tot tweemaal toe beticht van vieze gedachten! Eenmaal was ik een lesbienne en daarna zelfs witte chocolade. Ja, de man met de leeftijd van mijn opa wist alles sprankelend aan elkaar te spreken. Het is altijd moeilijk om een avond te openen en The Cheaters uit Oslo leken wat gespannen de halfvolle zaal in te spelen. Onder het motto: 'hard is veilig!' werkten ze met een rigide snelheid de eerste helft van hun set af. Pas halverwege hun show kwamen de mannen wat los en kreeg hun muziek meer swing. Vooral het nummer 'Reverberation' viel op door zijn spannende opbouw waardoor het een van de weinige nummers was waarin niet alles meteen op vol volume gegeven werd en het samenspel van de band sterker getoond werd. Muck & the Mires hadden onder de noemer '3 voor de prijs van 2' driemaal dezelfde schoenen aan en ook nog eens bijpassende overhemden. De grote zonnebril van de gezette zanger deed me onwillekeurig aan Gordon denken die zijn ogen heeft laten liften. Pluspunt was de vrouw op de drums, die net als Jacqueline Taïeb níet lesbisch of bloot was om op het podium te mogen komen. Toch mocht het niet baten: de liedjes waren rechttoe rechtaan en voorspelbaar daarin. Dansbaar, maar zonder enkel specifiek detail dat ze meer dan vermakelijk zou kunnen maken. Halverwege de set trok het café toch meer. En wat gezegd mag worden: zet die plaatjesdraaiers nonstop in Waterfront, want daar kwam een partij dansbare en afwisselende yeah-yeah-yeah voorbij, fantastisch! Afsluiters waren The Del Shapiros uit Sevilla, die opzwepende beat brachten, zoals het hoort. De zanger heeft kundig de hele set zijn accent kunnen verbergen door het opzetten van een raar vervormd stemmetje. Naast de sympathieke dansers Mimi, Nocturna en de andere go-go girls, was de aankleding van Waterfront beat-proof, met grote obscure posters en fel gekleurde vormen aan de muur. Ik miste wel de ouderwetse striptease filmpjes die vorig jaar werden gedraaid. Al met al, een heerlijk weekend voor tijdreizigers en plezierjagers, die non stop fun fun fun willen zoals het 'back in the day' gedaan werd.