Rotown kondigde in hun flyer al aan dat de jongens van Lo-Fi-Fnk nog te jong zijn om zelf de bruisende clubs en het opwindende nachtleven te ervaren. Zelf optreden is de manier om er toch een deel vanuit te kunnen maken. Augustus 2006 brachten zanger en multi-instrumentalist Leo Drougge en rappende drummer August Hellsing hun debuutalbum Boylife uit, die naar eigen zegge hun laatste groet was aan hun onverantwoordelijke van dag tot dag leventje. Half januari stonden ze op Eurosonic. Twee weken later is Rotown aan de beurt. Rotown is half gevuld op het moment dat de heren het podium beklimmen en van start gaan. Er wordt niet gegroet, geen praatje. Instrumenten, bestaande uit synthesizers, een drumcomputer en later ook een basgitaar, worden gepakt en er wordt meteen begonnen met spelen. De muziek, die het midden houdt tussen Daft Punk en The Pet Shop Boys, doet, naarmate het optreden vordert, af en toe eentonig aan. Maar dat mag de pret onder het publiek niet drukken. Met jeugdig elan brengen ze het ene na het andere nummer. Lo-Fi-Fnk steekt het publiek, wat het met de bandleden prima naar de zin heeft, aan met hun enthousiasme. Na krap een half uurtje melden de jonge goozers dat al aan het laatste nummer wordt begonnen, toepasselijk The End geheten. Gelukkig is het nog niet het echte einde. Onder luid applaus wordt er toch nog één nummer gespeeld met daarbij de melding ‘this is because we like you so much’. Met krap veertig minuten was het een kort optreden, maar met nog slechts één album uit is dit niet onverwacht kort. Ook waren, net als op het album Boylife, niet alle nummers even sterk. Hier en daar lieten de jongens kleine steekjes vallen, wat gezien de jonge leeftijd van de jongens met de mantel der liefde bedekt mag worden. Deze jongens hebben erg veel in hun mars. Als ze zich met deze gedrevenheid door blijven ontwikkelen, dan gaan we zeker meer en vooral nog lang van ze horen.