I’m preparing to go to Belize, by bike“, antwoordde de man met baard en zelfgebreide muts op mijn vraag wat hij in zijn dagelijks leven doet. Vijf minuten geleden had hij mij met een vaderlijk gebaar een 1$-biljet in mijn hand geduwd. „You deserve it. Your music was beautiful.” Ik had een slecht geweten. Zijn fiets met daarop een deken bleek zijn enige materiële bezit. Het Red & Black Café in Portland was die avond maar matig gevuld, maar de respons op onze songs was hartverwarmend. Zoals ook bij de optredens in Tacoma (Mandolin Café) en op het podiumpje van Mr. Spot’s Chai House in Seattle was er geen razende menigte, geen waanzinnig professionele geluidsset die ons in een perfecte sound hulde. Het waren de ontmoetingen met het publiek, tijdens en na het spelen, die ons met een tevreden glimlach naar het hotel lieten terugkeren. En natuurlijk: op de een of andere manier voelt het al magisch om überhaupt aan de andere kant van de Atlantische Oceaan mijn eigen muziek te spelen. Na 23 dagen hebben we 5000 km gereden, de staten Washington, Oregon, California, Arizona en New Mexico achter ons gelaten en zitten we op de helft van onze tien optredens. Temperaturen van 35 à 40 graden teisteren onze Nederlandse danwel Duitse genen. Maar wij genieten van het spelen en de mensen die oprecht geïnteresseerd zijn in ons, onze muziek, Europa in het algemeen en onze kijk op Amerika in het bijzonder. „What do you guys think of Bush?“ is een vaak gestelde vraag, gevolgd door lange, serieuze discussies over de politieke en sociale situatie van het land. In Los Angeles hebben we geluncht met Björn Fleuren waarmee we in de vorige eeuw samen op het Rotterdams Conservatorium zaten. Eigenlijk was hij de eerste officiële Markowski-bassist. Inmiddels woont hij al jaren in deze meest gekke van alle steden in California en werkt succesvol als muzikant. Helaas is het ondanks deze connectie niet gelukt om het publiek daar met een optreden te verblijden: „We book local bands only“, en: „You have to guarantee 30 people“. Daar staat tegenover dat we het genoegen hadden om de grote Bob Dylan live te zien, in het Pacific Amphitheatre. Dit open air podium ligt ten zuiden van LA en voedt definitief het Amerikaanse cliché van ‚alles is groot en gek’ dat in menig hoofd verankerd zit: het theater ligt namelijk midden in een belachelijk groot pretpark, met alles erop en eraan. Dylan’s performance op deze lauwe zomeravond was gaaf, inspirerend en een typisch geval van ‚minder is meer’. Geen ingewikkelde akkoorden, geen freak-solo’s, maar gewoon mooie muziek. Nothing more, nothing less. Onze volgende stop was San Diego. In het Hot Java Café speelden twee andere acts en Markowski om en om steeds 30 minuten. Op deze locatie voelden we ons niet alleen erg welkom, we hadden ook nog eens het genoegen om naar ‚Harmonica John’ te mogen luisteren. John Frazer heeft handen zo groot als kolenschoppen, maar het emotie level van een pas verliefd stel en een waanzinnige techniek. Hij werkt overdag als bouwvakker, maar hoort naar mijn mening op de grote podia van deze wereld thuis! Hoe je ook over Amerika mag denken, één ding staat buiten kijf: het landschap is overweldigend. Rijdend over de eindeloze highways en interstates wanen wij ons voortdurend in de een of andere Amerikaanse film. Na de sappige palmbomen en het aangename zeeklimaat van San Diego, stoomden wij eerst door naar Flagstaff (Arizona) om vrienden te ontmoeten, om vervolgens verder te rijden naar Santa Fe. Wat een luxe om in de gastenkamer van bassiste Susan Holmes te mogen wonen (Nico Druyf, dank voor het contact!). Vanuit de douche zagen wij een karig, heuvelachtige woestijn met hier en daar een cactus, terwijl de twee paarden verderop hinnikten. Op twee avonden woonden wij optredens van een van Susan’s bands bij, de ‚Santa Fe All Stars’. Deze groep gevestigde muzikanten komt af en toe bij elkaar (als niemand in de rest van het land aan het touren is) en speelt op traditionele Bluegrass gebaseerde muziek. Maar dan met af en toe een poppy randje, zoals bijvoorbeeld bij een song van bovengenoemde Dylan. Sharon Gilchrist, de waanzinnig goede mandolinespeelster, groeide op met twee van de Dixie Chicks en tourt met de grote namen uit de scene. Wat een eer om haar in het ‚Cowgirl’ te zien spelen. Het feit dat Jan op de dobro een paar songs mee mocht spelen, Markowski spontaan gevraagd werd om in de pauze wat eigen repertoire te laten horen én wij daarvoor ook nog complimenten mochten ontvangen, bracht deze avond (én alvast de hele reis) dicht bij perfectie.