Het is half tien ’s avonds. Het is jungle warm in het WaterFront Café aan de haven. Achter in het café liggen de singles, waar het vanavond om gaat, uitgestald op tafel. Bij het uit de hoes glijden, blijkt de single van wit vinyl met een matzwart etiket. De zin om hem te draaien is daar. De bandleden van The Pax hebben nog niet gegeten. Ongelukkigerwijs is hun chauffeur aangereden door de pizzakoerier die met het avondmaal naar de band onderweg was. Ondanks alles beginnen ze na een korte soundcheck vol overgave aan hun optreden. The Pax; jong, getalenteerd en bevlogen, openen energiek het Thunderdays-feest. Bij de eerste noten klinkt de muziek van The Pax al vertrouwd in de oren. Met hun rock ’n roll, vleugje reggae en een dip indie moeten ze een lust voor een groot publiek kunnen worden. De samenstelling van de band is standaard: een drummer, twee gitaristen, bassist en zanger. En naar hun voorbeelden als The Rolling Stones, Guns ’n Roses en The Strokes heeft The Pax goed geluisterd. Toch is de band bijzonder. Five Secondes Late, Ashtray en Utopia zijn autonome nummers die je alleen The Pax toe kan dichten. De muzikanten passen goed bij elkaar, geven elkaar zeeën van ruimte en spelen de muziek waar ze allemaal van houden. Soms gaat dat met al teveel enthousiasme gepaard en slaat de drummer door zijn velgen en breekt er een snaar, zoals deze avond gebeurt. Om beurten brengen ze hun individuele muzikale vaardigheden in het spotlicht, zonder in aanstellerige solo’s te verzanden. Het laatste nummer Cappuccino is met recht een grande finale. De drummer Corrinson, die aan het begin van het nummer nog met z’n witte sportsokken met zwart voetafdruk op z’n reeds incomplete drumstel zat, drumt zich een tierelier, terwijl de vier andere bandleden luidkeels meezingen. Als de band het podium afstapt, rent iedereen naar buiten. Het terras aan de waterkant doet het verhitte publiek afkoelen en de dampende bandleden ook. Tijd om zanger Cas alias Peterson wat te vragen. 3V12/R: “Hoe krijgen jullie het voor elkaar om allemaal een gelijkwaardige rol in deze band te spelen?” Cas: “We spelen al een behoorlijke tijd met elkaar en we zijn goede vrienden van elkaar. Dan geef je mekaar de ruimte. We hebben ook niet echt een leading en een backing gitaar. We wisselen de nadruk op het spel, naar gelang het type nummer, van Lennyson en Willson gewoon af.” 3V12/R: “Hoe lang bestaan jullie nu? En waar komen jullie vandaan?” Cas: “In deze samenstelling twee jaar, maar met z’n drieën spelen we al langer. We wonen in Amsterdam, Utrecht en Nijmegen. Maar we oefenen in Nijmegen. Daar zijn de oefenruimtes het goedkoopst.” Hun eerste vijf tracks cd met de titel Royal Flush is al uit. Niemand wil z’n eigen (halve) single release missen. Dat geldt zeker voor The White Suicide. Ook zij komen gehavend het podium op. Zanger Gary White voelt zich niet lekker. En in drummer Rudy is vandaag een ijzeren kaak gezet. Met welke middelen is deze ‘local hero’ verdoofd deze dag? In een onnavolgbare snelheid ramt Rudy zijn stokken op de trommels. Ook al vliegen de vonken van de (bas)gitaren, door de topsnelheid waarmee Michiel, Mark en Gary de snaren bevingeren, de strakke slagtrip van Rudy is niet bij te benen. Het eerste nummer For What It’s Worth, wat op The Riplets Meet The White Suicide split single staat, is eruit. De stem van zanger/gitarist Gary klinkt matig door de te zacht afgestelde microfoon. Rocken doen The White Suicides deze avond zeker, maar dan wel met wat beperkingen. Het café is volgestroomd voor de split single-releaseparty. Met Set My Soul On Fire, slaat de vlam in de zaal. Het vijfnummerige optreden eindigen The White Suicide met de Velvet Underground-cover Waiting For My Man. Het is even wennen om het lied in een rock ’n roll-uitvoering te horen, zelfs bij geschikte muzikanten als The White Suicide. Maar zodra toetsenist Skokie Vemon er een verwilderde vurige solo smerig aan maakt, kan het publiek alleen nog maar enthousiast springen en dansen. Achter het podium hangt een laken. Daarop zal The Riplets-clip Love You Rock’n’Roll deze avond voor het eerst voor groot publiek getoond worden. Er wordt op knoppen gedrukt, maar de clip wil niet starten. Zangeres/bassist Janneke roept: “Is er niemand van de technische dienst van WaterFront aanwezig die het probleem op kan lossen?” Waarop iemand in de zaal grapt: “Die zijn allemaal ontslagen”. En dat blijkt behoorlijk dicht bij de realiteit te liggen. Aan de zijkant van het podium slaken clipmaker Daniël Baggerman en The Riplets Valesca, Janneke en Ryanne een zucht van verlichting, als de catacombe van de Now&Wow op het laken geprojecteerd wordt. Ted Langenbach geniet zichtbaar. Wauw, The Riplets hebben met Love You Rock’n’Roll waarschijnlijk weer een hit in handen. De clip in zwart/wit is een ode aan de drie showvrouwen zelf, de rock’n’roll die ze maken en de ruige liefde en plezier waarmee ze hun muziek maken. The Box en 3VOOR12 zullen de clip binnenkort in de huiskamers brengen. Bij MTV ligt de tape nog op de onderhandelingstafel. Opwarmen is niet meer nodig als zangeres/gitarist Ryanne, drummer Valesca en zangeres/bassist Janneke zich achter hun instrumenten nestelen en Love You Rock’n’Roll spelen. Ze spelen, zoals altijd, in eenvoudig rechttoe rechtaan rock ’n roll-stramien met gepaste ruigheid. In het nieuwe nummer Dreamteam wordt de vriendschappelijke lol die ze samen hebben nog eens benadrukt. Op het commando van Janneke: “Okee, lekker wijf, doe maar”, tikt drummer Valesca af voor het volgende lied. De competitie tussen bassiste Janneke en gitariste Ryanne loopt als een rode draad door het optreden, maar tijdens We Work Till We Drop wordt de strijd van de snaarinstrumenten gestreden. Er zijn geen verliezer, wel winnaars. De set van The Riplets is een volmaakte Rip Trip. De split 7" releaseparty is ondanks de ongemakken een feestavond geworden. The White Suicide Meet The Riplets kun je nog een keer (her)beleven op 13 oktober 2006 in Parkhof te Alkmaar. De single is vanaf donderdag 21 september te verkrijgen.