Wie poogt De Stijl te downloaden komt al snel terecht op het album van The White Stripes, iets dat ik om me heen erg veel hoorde. Het echt leren kennen van de band lukt dan ook niet zo makkelijk, maar de bandnaam opzich is al interessant genoeg om het uit te proberen. Dat het collectief uit Zweden komt vind ik persoonlijk ook pluspunt, tenminste, iets dat mijn interesse weet te wekken na het zien van Dungen weken terug. Wat valt er dan te vertellen over deze drie mannen en een volblonde vrouw. In 2003 kwam het album Yeahvolution uit, waarna nu de tour draait om het laatste album genaamd Details. Sinds de release van dit laatste album is de band eigen land bijna niet uitgekomen, op een optreden in Denemarken na. Naast Nederland en België staat er zelfs nog helemaal niets op de planning dit jaar, waardoor ik wat begon te twijfelen over een band die me redelijk snel enthousiast maakte. Met Rotown als afsluiter van de tour die alleen maar in Tilburg en het Belgische plaatsje Bissegem voorbij kwam werd ik benieuwd of de band terecht zo weinig oproer maakte of dat alleen wij Nederlanders (en Belgen) ze kunnen begrijpen. Zonder voorprogramma moet de band dan eigenlijk helemaal op zichzelf de toon zetten. Dat is meteen waar ik een beetje voor vrees na die eerste minuten De Stijl. Er staat een band die er veelbelovend uit ziet, maar er is niet te spreken van veel overtuiging in het spel. Het nonchalante voorkomen van de zanger, waar ook de rest van de bandleden niet vies van zijn, werkt voor mij totaal niet. De set lijkt zelfs rommelig, iets waar Dungen juist veel aandacht door wist te winnen, siert het De Stijl totaal niet. Ik moet al snel denken aan Lukas Kasha, het voorprogramma van Dungen destijds; het is wel leuk, maar niet eigens, niet overtuigend en slaat net wat planken mis. Toch moet ik gelukkig snel terugkomen van die eerste indrukken. Zo halverwege de set worden de tracks steeds leuker, lijkt de band wat meer energie te geven aan het publiek en komt voor mijn gevoel de 'bedoeling' achter De Stijl een stuk beter uit de verf. Als zo de laatste tracks naderen begin ik het zelfs leuk te vinden, maar dan lijkt het te laat. De set lijkt snel afgelopen te zijn, maar misschien voelt dat zo omdat je het voorprogramma mist van zo'n avondje een band aanhoren. Ook de toegift weet de set niet langer te maken dan je hoopt, net nu ze zo goed gaan. Uiteindelijk denk ik dat De Stijl precies lang genoeg speelde. Het voelde voor mij wat kort aan, maar ze kwamen dan ook wel aan met een spanningsboog die ze op tijd stopte. Ik denk niet dat De Stijl een band is die veel langer dan dit moet spelen, het is zo precies goed. Hoewel er natuurlijk wel heel wat kritiek overblijft, die bijna niet aan te duiden is omdat het een gevoel is dat lijkt te missen, maar ze weten je in de tweede helft van de set toch nog net op tijd te overtuigen van hun kunnen. De Stijl is niet geweldig, maar werkt dan onverwachts toch nog wel.