Poppodium Exit aan de Mauritsstraat is alweer enige tijd open, programmeert wekelijks op meerdere avonden bands, maar desondanks weten nog niet veel mensen deze leuke zaal te vinden. Jammer! Deze avond is dat helaas niet anders want er is ongeveer 25 man binnen. Rond 22h betreden een stel jonge mannekes het podium. Zo jong dat ik me afvraag of het biertje dat zanger/ bassist Jip in zijn hand heeft wel legaal is, maar na navraag blijkt hij toch echt 16 te zijn. The Freckles staan op het podium, een punkrockband die het gepresteerd heeft in 2003 al op Lowlands te staan en daarmee het record “jongste band ooit op Lowlands” behaald heeft. Toen waren ze namelijk rond de 14 jaar oud (!) Toen vond ik het al een leuk bandje die de typische “rammelpunk” speelde, een paar jaar later blijkt dit viertal enorm gegroeid te zijn. Ze beginnen de set met de cover “Mrs Robinson” van Simon&Garfunkel (of coveren ze de punkrockversie van The Lemonheads ;) en toen viel me al op dat deze heren opmerkelijk strak spelen en een uitmuntende instrumentbeheersing bezitten. De eigen composities durf ik zelfs van een volwassen hoog niveau te noemen! Meerstemmige zang, leuke breakjes, zelfs fraaie gitaarsolo’s en leads. “Technische” punkrock zoals dat door bands als NOFX en Lagwagon gespeeld wordt. Het is dat je aan de zang nog kunt horen dat de heren de baard nog in de keel moeten krijgen anders zou je niet geloven dat dit letterlijk een jonge band is. Als uitsmijter speelt de band zeer geloofwaardig een Beatles-medley en, tot mijn stomme verbazing, blijkt er zelfs een merch-stand van The Freckles aanwezig te zijn met o.a. t-shirts en CD’s. Goed bezig! Ik heb slechts 1 punt van kritiek: bassist/ zanger Jip doet wel heel erg zijn best om op grote neef Kevin Aper te lijken, maar heej, hij is pas 16! Als ze zo doorgaan kunnen deze jongens het nog ver gaan schoppen. Terwijl de verbazing en opwinding langzaam uit mijn lichaam wegebben maakt het Rotterdamse poprock-trio Madisun zich op het podium te betreden. Na de overdosis aan spontaniteit en spelplezier van The Freckles contrasteert Madisun in eerste instantie met een ietwat verlegen en ingetogen podiumuitstraling. De eenvoudige poprockliedjes die dit trio voorbrengt doen me bij vlagen denken aan het rustigere werk van Bettie Serveert op het album “Lamprey” maar dan zonder de karaktervolle stem van Carol. Dat is gelijk een punt van kritiek: de zang van zangeres/ gitarist Cisca is weliswaar zuiver, maar ook tamelijk vlak en wordt binnen een beperkt bereik gezongen. “Blikvanger” binnen de band is zonder twijfel bassist Jan-Jaap. Hij weet de eenvoudige gitaarpartijen van Cisca op een niet dominante manier te verrijken met zeer smaakvol baswerk dat ook nog eens enorm grooved. Grote klasse! Maar, over het geheel weet Madisun mijn aandacht niet vast te houden. Wat meer dynamiek en samenzang zou het geheel al stukken spannender kunnen maken.