Rond half negen arriveren we bij Nighttown. Er staat een rij concertbezoekers tot aan het Kruisplein en ik vraag mij af of we allemaal wel op tijd binnen kunnen zijn. Door de eveneens lange wachttijd bij de garderobe, missen we de eerste tien minuten van LPG. De zaal is al afgeladen als LPG staat te spelen. Op het podium staan vijf jongens: een toetsenist, twee gitaristen waarvan één een mondharmonica heeft, een bassist en een drummer. Op de achtergrond worden sierlijke collages geprojecteerd op twee schermen. De beelden veranderen bij elk nummer. Na wat rustige nummers met dubbele zangstemmen, speelt LPG een nummer van hun nieuwe cd. Het begint iets meer te rocken, maar niet genoeg om al de aandacht van het publiek te trekken. Helaas komen de gevoelige nummers niet helemaal tot hun recht doordat ze overstemt worden door de storende ruis van pratende toeschouwers. Des al niettemin was het daarom extra stoer van de leden van LPG dat ze hun instrumenten weg legden en zich naar de rand van het podium begaven om daar vervolgens onder begeleiding van een akoestische gitaar, zonder versterking, een acapellla nummer voor te dragen. Na twintig minuutjes ombouwen gaan de gordijnen open en wordt het zeer gemeleerde publiek verwelkomt door een man in een "turkse jurk", Arjan Witte, verantwoordelijk voor orgel en dwarsfluit in de band van Spinvis. Het podium staat vol met instrumenten, waar spoedig de zeven bandleden achter plaats zullen nemen. Spinvis, Erik de Jong, opent de set met De tuinen van Mexico van de nieuwe cd Dagen van gras, dagen van stro, gevolgd door Ronny gaat naar huis van zijn debuut cd uit 2002. Als een goed geoliede machine vloeit het ene in het andere nummer over en worden op de achtergrond op twee grote schermen filmpjes getoond die aansluiten bij de thema's van de nummers. Zo wordt bij "voor ik vergeet" een tafel waarop allemaal foto's worden gegooid getoond en bij "de zevende nacht" een reeks van beelden van vrouwen uit de kunst. Dat Spinvis veel in zijn muzikale mars heeft, bewijst hij wederom deze avond. Door de toevoeging van echte drumpartijen, trompet-, percussie en cello-solo's in zijn live-set pakken de liedjes warmer en levendiger uit dan op cd het geval is. Zo geeft trompetist Hans Dagelet tijdens Flamingo een spetterende Miles Davis-achtige trompet-solo weg en krijgt Het voordeel van video iets extra's door de xylofoon-solo van Jeroen Kleijn. Zo wordt het nummer In staat van narcose door de toevoeging van de cellopartijen van Saartje Van Camp bijna een psychedelisch rocknummer. We worden ook nog verwend met een toegift van drie nummers. Bij het nummer "Cockpit" wordt de climax bereikt en gaat het voltallige publiek uit hun dak. Alsof het nog niet genoeg was komt Erik de Jong samen met toetsenist Lucas Oldeman nog één keer het podium op om een prachtig versie van Astronaut weg te geven. Van de eerste tot de laatste noot heeft Spinvis met zijn zeven-koppige ensemble een hele fascinerende show weten neer te zetten. Dat Erik de Jong meer kan dan bijzonder mooie nederlandstalige liedjes componeren werd zeker nog eens bevestigd met dit optreden in Nighttown.