Live In Your Rehearsal Room met Embrace Fire

Don’t try this at home kids!

Mike Michels, ,

3VOOR12Rotterdam's Live In Your Rehearsalroom beleefde afgelopen zondag haar tweede editie in oefenruimte 13 van Waterfront. Indierockers (geen emo!) Embrace Fire ondergingen hun vuurdoop voor een select publiek.

Don’t try this at home kids!

Deze band bestaat al bijna anderhalf jaar, maar is vooralsnog de oefenruimte niet uitgeweest. Vandaag gaan ze voor het eerst, aan een publiek groter dan één man, hun kunsten laten zien en horen. Voor de band een spannend moment. De band in het kort: Perry Poldervaart - Drums?Denis Frietman - Bass?Thomas Rademakers - Vocals?Sander Pellicaan - Guitar?Bas Breugelmans - Guitar Zelf omschrijven deze heren hun muziek als harde alternatieve rock, maar eigenlijk zijn ze het er wel over eens dat het label dat op een band geplakt wordt meestal niet van de band zelf afkomstig is. Over het algemeen bepaalt het publiek, de luisteraar, welke stijl het is waarin de band speelt. Gedecideerd weten ze me te vertellen dat er geen mens in het publiek zal zeggen dat ze emo maken, hooguit zal er iemand zeggen dat het indie-rock is. Leuk om te weten is dat de band maandag vier nummers zal opnemen welke binnenkort gratis te downloaden zullen zijn vanaf hun website De band is dan nu ook nog te boeken voor een appel en ei, maar ze hebben zeker de ambitie om binnen nu en aanzienlijke tijd groter te worden. De Scandinavische landen en bergrijke landen staan hoog op hun verlanglijstje om te vereren met hun optredens. Over de naam kunnen ze lang en kort zijn, met name Bas kan er erg kort in zijn. Uiteindelijk is er wat onduidelijkheid geschept door mij over de herkomst van de bandnaam. Na veel vijven en zessen zijn we er uit dat de band zo heet omdat de naam iets moest betekenen wat mensen thuis niet zouden moeten uitproberen, het zogenaamde ‘Jackass-effect’. Of het wat met de muziek te maken heeft dat laten we dan maar even in het midden. Live In Their Rehearsal Room Een goedgevulde oefenruimte met wat bekende gezichten, zoals Aart van Face Tomorrow en hun vorige zangeres Julia, en een wat onwennige band staan klaar voor take-off. Ik heb de eer, samen met de genodigden, om de première van deze band mee te maken. Wat meteen opvalt is het volume waarop de band hun liederen deze ruimte in smijten en met welk een gemak Thomas, zanger, er bovenuit kan komen, niet omdat zijn versterker veel harder staat, maar omdat hij een ongelooflijk stel goed functionerende stembanden bezit. Echter bemerk ik dat hij wel ontzettend zijn stem moet forceren om, met name de schreeuwpartijen, vol te houden. Hij zou er goed aan doen om wat minder te schreeuwen en af en toen eens wat gas terug te nemen. Hierdoor zouden de krijsgeluiden ook wat beter tot zijn recht komen. Ik ben erg gecharmeerd van Sander en Bas, gitaristen, en hun samenspel. Hun volumes zijn goed op elkaar afgestemd en ook de geluiden complementeren elkaar. De effectpedalen worden effectief gebruikt, niet te veel, niet te overheersend en ook zeker niet ter compensatie van een gebrek aan kwaliteiten. Naast hun gitaarspel is ook hun presentatie erg sterk, ze gaan op in hun muziek, maar behouden contact met de band en het publiek, watvoor sommige muzikanten nog een erg moeilijke opgave is. Voor mijn opinie over de ritmesectie haal ik even de woorden erbij van mijn goede vriend Waldorf (alias Jan-Jaap Tanis), die zou de ritmesectie aardappels met jus zou noemen. Niet te veel, niet te weinig, recht toe, recht aan, strak en goed uitgemeten, maar niet iets wat uitblinkt of bijzonder is. Gewoon je alledaagse Hollandse pot. Dit brengt me bij het bekijken van het geheel. Het principe moet natuurlijk zijn dat het geheel gelijk is aan de som der delen. Over de gehele linie genomen kun je stellen dat dit ook zo is met als hier en daar wat kanttekeningen. Zo zijn de liedjes enorm complex waardoor het voor de ongeoefende luisteraar moeilijk is om zich mee te laten slepen, weg te laten voeren of om er eens even lekker in weg te zakken. Aan de andere kant kun je het een goede kwaliteit noemen, omdat elk liedje een verhaal an sich is met niet het standaard coupletje refreintje. Muzikaal klopt het als een zwerende vinger, maar ervaar ik het wel als ontoegankelijk en soms te screamo om me op roze wolkjes te laten meevoeren. In de quotes geeft iemand nog even duidelijk aan waar je deze band mee kunt vergelijken dus ik laat het hier even bij. Wat vindt het publiek? Jongen in legershirt:” Cheer up, emokid!” Vrouw in zwarte col:” Joh….” Man met baard:” At the drive-in.” Gast met broek:” Energiek.”