Wie vooraf had gehoopt op een zweterige avond pogoën, terwijl het bier door de lucht vliegt, kwam deze avond bedrogen uit. Aan de band lag dat gelukkig niet. Maar in een zo goed als lege zaal is het moeilijk sfeer maken. Voorafgaand aan en na het concert draaiden dj's Von Bubblegum & Ron Freakout lekkere sixties plaatjes. Plaatjes ja, vinyl dus. Er waren in ieder geval wat authentiek uitgedoste meisjes en jongens (compleet met Beatle bloempotkapsels) op af gekomen. Gelukkig maar, want The Stabilisers wisten maar een handvol mensen op de been te brengen. De band startte hun set ietwat lacherig. Zanger/bassist Jon Bott vroeg zich af of het altijd zo stil was op vrijdagavond. Gelukkig liet de band zich door de matige opkomst niet uit het veld slaan en speelde een strakke set waarbij opviel dat het geluid voor een punkband opvallend helder was. Ieder individueel instrument was goed te horen. Ook opvallend was dat de mensen die voor de dj's waren gekomen, niet wegliepen bij het concert. De muziek van The Stabilisers sluit dan ook goed aan bij muziek uit de late jaren zestig. Ze proeven als MC5 en andere garagebands, en de in die traditie gewortelde punk uit de jaren zeventig zoals the Buzzcocks. Maar ook The Damned en zelfs een vleugje Ramones kan in dezelfde lift qua stijl. De meerstemmig gezongen refreinen doen soms eerder melodieus britpoppy, dan punk aan. Ook in hun teksten zijn The Stabilisers eerder observerend en ironisch, dan maatschappijkritisch. En nog vaker zijn ze ronduit melig en grappig. Een goed voorbeeld daarvan is het nummer Mental Illness Is Good For You. Volgens één bezoeker “The best song of the night”, waar wij het alleen maar mee eens kunnen zijn. Inventieve tempowisselingen, rockabilly riffs, vlijmscherpe drums en natuurlijk de leipe kop van Bott. Enthousiasme werkt aanstekelijk. De ironische rock-poses van Bott. Het droogkomische commentaar tussen de nummers door van gitarist Allan -Petje Pitamientje - Crockford (na een lauwe reactie op het nummer I Like Books: "You lot obviously don't enjoy literature"). Gecombineerd met de pompende ritmes van de met door inspanning uitpuilende ogen getooide drummer Francis Braithwaite en de melodische invulling van de droogkloterige gitarist/toetsenist Simon Corbey slaagden The Stabilisers erin die mensen die de moeite hadden genomen te komen (we werden zo'n beetje persoonlijk bedankt) een leuke avond te bezorgen. Het publiek beloonde de band door mee te werken aan een toneelstukje, waarbij de band aan het einde het podium verliet, wij tien seconden doodstil waren om bij terugkeer van de band in gejuich uit te barsten. The Stabilisers sloten hun concert af met het laatste nummer van het album Wanna Do The Wild Plastic Brane Love Thing? (pff, wat een titel!) genaamd Taking The Piss. Zouden ze dat de hele avond gedaan hebben?