Een aantal weken geleden zag ik De Nieuwe Vrolijkheid als voorprogramma van noise-rock band Daughters in WORM. Daar bleek De Nieuwe Vrolijkheid al een band te zijn om vaker te zien. Dus een weerzien in Rotown is natuurlijk perfect. Al is hoofdact The Long Blondes wel van een heel ander kaliber. Met de grote trommels heeft De Nieuwe Vrolijkheid iets weg van Liars. Ook hun versterkende energie heeft soortgelijke uitwerking. Drummer Pim Verlaek van de Nieuwe Vrolijkheid speelt op het roze drumstel van The Long Blondes. Het grote tromgeluid is een beetje een contradictie met de uitstraling van het roze instrument, maar het geluid is er niet minder om. Natasha van Waardenburg, een van de oprichters van de Haagse band, lijkt soms wat last te hebben om continue te overtuigen met haar stem. Toch zou ze best de Nederlandse Kim Gordon kunnen worden. Over Sonic Youth gesproken, de band heeft er wel wat van weg, naast de raakvlakken die ze heeft met My Bloody Valentine en Liars. De formule van De Nieuwe Vrolijkheid zou absoluut kunnen werken. De band is op duidelijk op weg naar een stap hoger. Misschien dat de niet aan de muziek relaterende emo-kapsels van de bandleden een verkeerde indruk geven, maar ik heb best goede hoop in deze band. Twee keer als voorprogramma van The Long Blondes staan, voor een publiek dat de muziek van De nieuwe Vrolijkheid nog niet voltallig begrijpt, valt niet mee. In Worm tijdens Daughters stond De Nieuwe Vrolijkheid voor een publiek dat ze té goed begreep en misschien wel doorzag. Het is even werken, volgende keer ook de vocals iets harder laten zetten door de geluidsman en dan is het knallen! Voor een uitverkocht Rotown reageert het publiek nog best rustig op het entree van The Long Blondes op het podium. The Long Blondes hebben een behoorlijk sterk repertoire. En al weet ik dat de tour ter promotie van hun nieuwe album Someone To Drive You Home is. Ik miste de oudere nummers. Gelukkig is de set goed, zeker. Maar als je zo dicht op de artiesten als in Rotown staat, krijg je sterk het gevoel dat de helft van The Long Blondes toch niet zo heel muzikaal is. Zo staat er een vrouw met een gitaar in de handen, voor het grootste deel van de set voor sier. Ik keur de band niet af hierop, daarvoor houd ik teveel van het concept van The Long Blondes en ook van de liedjes die ze maken. Kate is dè perfecte voorvrouw. Zij zorgt ervoor dat de band staat als een huis. Met het nuchter Rotown-publiek gebeurde niets bijzonders deze avond, maar het was wel goed om the Long Blondes weer een keer te zien. Vlak voor het optreden sprak ik The Long Blondes zangeres Kate, en vroeg haar of New Idols op de playlist zou staan. Toen ze liet weten dat de band niet meer wist hoe dat nummer te spelen, vond ik dat aandoenlijk en een beetje zwak. Dat vond ik de doorstrekkende lijn van de set, en misschien nog wel meer van het publiek.