Zodra ik de deur van The Little Cave open, komen de voor mij bekende rippende gitaarsolo's van Hans en André, de beukende drums van Desmond en de pure rock 'n roll stem van Frans me tegemoet. Het is lekker druk. De 'hardcore fanbase' van Cell29 is rijkelijk aanwezig. Een bassist schittert niet door afwezigheid, die heeft de in 2004 opgerichte Cell29 gewoon niet! Maar uhm je hoort hem dus wel....gek hoe kan dat? Twee gitaristen, één zanger en één drummer en de baslijn is gewoon van tevoren ingespeeld voor de die avond opgezette set-list heel simpel knoppie indrukken en knallen! Het repertoire bestaat voornamelijk uit covers van illustere namen als Ozzy, U2, Black Sabbath, Led Zeppelin, Van Halen, Whitesnake, Kiss. Eigenlijk allemaal jaren zeventig en tachtig rock. Maar door Cell29 op geheel eigen wijze ten gehore gebracht aan dit veelal dansende en headbangende publiek. Ze spelen de songs met een grove maar gezonde dosis 'metal distortion'. Frans beschikt over een stem die veel aankan. Twee uur lang gooit hij bijeengeraapte covers eruit, zonder maar een haartje aan volume kwijt te raken. Petje af, man. Terwijl Desmond vrolijk en kennelijk met het grootste gemak z'n hele drumstel de grond in ramt, wisselen gitaristen Hans en André elkaar af met het uithalen van rare capriolen. Tot groot vermaak van het publiek, dat door "Hansie of André" te roepen alleen maar meer rare dingen uitlokt. Na wat bekend materiaal te hebben gespeeld hebben de Heren een nieuwe tune toegevoegd aan de set; een ietwat aangepaste versie van het nummer Wicked Game van Chris Isaac. Echte rock is het niet, maar als de eerste noten uit de speakers blazen, heb je toch zoiets van "ja, kicke man". Ook de voor mij nieuwe 'Queen medley' was uitmuntend. Bij het laatste nummer bepaalt het publiek willen horen voor het slapen gaan. Keihard werd in de zaal geroepen om Electrifying. Maar met een air van "u vraagt, wij gehoorzamen" werd een tamelijk droge versie van Hotel California ingezet. Dit duurde even. Nog voordat de onfortuinlijke hoofdpersoon in het Eagels nummer het verdoemde hotel betrad, riep Frans opeens: "nee". Waarna het feest losbarste en het Grease nummer in een zware metal versie door The (kleine)Little Cave knalde. En in de 'mosh pit'werd wild gedanst. Toen de laatste noot vervaagde, verlieten de jongens het podium. "Nog één": riep het publiek en "encore, encore". Waarop zanger Frans vroeg of het publiek het wel zeker wist. "Oké, maar dit keer moet iedereen wel meedoen, hè!" Als uitsmijter krijgen we The Final Countdown van Europe te horen.