In het voorprogramma van The Robocop Kraus staat de David Gilmour Girls. Op het podium spelen ze in een soort oefenruimte opstelling op de reeds aanwezige instrumentaria van The Robocop Kraus. De driekoppige Rotterdamse band stond deze nazomer al symfonisch te raggen in Parijs en op het CJM Festival te New York. De band, bestaande uit Oil-leden Jasper Uhl (gitaar), Robin van der Kaa (basgitaar) en jonge hond Marco Sterk (Apple-goocheldoos), weten met ééntonige rifjes op te zwepen. Een funky monotone basgitaar, een New Order gitaar en een tegendraadse muziekstream uit de laptop, planten al snel een tierelantijnloze Shaft-filmsfeer in Rotown. De muzieklijntjes uit de computer lijken in eerste instantie moeizaam te combineren met Jasper’s gitaar- en Robin’s basspel. Maar zodra hun snelle, zwaar aangezette spel de boventoon voert, weten ze er een vernieuwend meeslepend geheel van te maken dat authentiek klinkt. Van het gitaarspel dat Jasper zich eigen gemaakt heeft, krijgt hij letterlijk slappe snaren. De nieuwe 12”single Heavy Metal Music Magazine, een ode aan metal-tijdschriften Keddeng, Meltdown en Aardschok, doet zijn naam eer aan. We worden inderdaad getrakteerd op een heavy metal-rifje die de hoge tonen schuwt en de nadruk op lage tonen legt. Hierdoor voegen de David Gilmour Girls iets toe aan de hedendaagse muziek. Jasper en Robin zijn ontegenzeglijk goede muzikanten, die experimenten aangaan. Daardoor zouden ze een nieuwe golfbeweging in muziekland kunnen veroorzaken. David Gilmour Girls zijn introverte speelgenieters die tijdens hun spel in trance raken. Erg saai om naar te kijken. Soms bekruipt je een ‘Kijk eens hoe goed zij samen spelen’-muziekschoolgevoel. Toch is het niet verkeerd om ze gezien, maar vooral gehoord te hebben. 21 oktober treden ze, tijdens ‘Een Hitsige Herfstnacht’, op met zZz, My Little Soundsystem, N&N, Der Versucher, Disco Rick en De Vogel in zaal de Unie te Rotterdam. Een lijst waar ze qua noise zeker niet op misstaan. Na een korte pauze betreedt The Robocop Kraus het podium. Een groot percentage van het publiek is speciaal voor deze Neurenbergse poppy new waveband gekomen. De toeschouwers staan gerieflijk tegen het podium aangeplakt. Al vanaf het intro van het eerste nummer versmelt de band met zijn publiek. De sfeer in de zaal enthousiasmeert de band merkbaar. Conversaties vallen na de eerste klanken stil, ogen zijn alleen op deze wervelende live-band gericht. De eerste zeven rijen zingen bijna woordelijk alle liedjes mee. Bij het tweede nummer staat zanger Thomas Lang al tussen het dansende publiek. Bandleden Markus Steckert, Tobias Helmlinger, Hans Christian Fuss en Matthias Wendl swingen onafgebroken mee vanaf het podium. Geen tijd om versnaperingen aan de bar te halen, waarop Thomas Lang staat te zingen. Van The Robocop Kraus-party wil je niks missen. De bandleden zijn met hun bijna tien jaar lange ervaring zo op elkaar ingespeeld dat ze elkaar verdomd goed aanvullen en -voelen. Allen spelen met volledige inzet en overgave. ’t Is of je naar de favoriete avond uit van vijf mannen, die de sterren van de hemel spelen, kijkt. Kwaliteitsverlies wordt vanavond nimmer geleden. Toch zijn de up tempo nummers iets meer favoriet, maar door de overgave waarmee ze spelen, is het noodzakelijk af en toe iets minder snelle liedjes tussendoor te spelen. Bij de terugkeer voor hun toegift zijn ze werkelijk leeggespeeld. Op aandringen van het publiek spelen ze, bezweet en zwaar vermoeid met hun adrenaline doorspoelde lijven, nog wat van hun oude repertoire. Bij het beluisteren van hun vijfde album They Think They Are The Robocop Kraus, die onlangs verscheen, verwacht je een plastischer klinkende band dan de overdonderende wervelwind die we hier op het podium zien staan. Jammer dat er geen live cd van They Think They Are The Robocop Kraus is uitgebracht. Slechts de oudere nummers in hun toegift verraden nog enigszins hun Duitse afkomst. De liedjes van het vijfde album klinken vooral Engels en dat niet alleen qua taal. Franz Ferdinand mag trots zijn om zich aan The Robocop Kraus te meten.