Mindscan, Die Without A Struggle en K-Again

Goed, beter, best

Mike Michels, ,

Drie –core bandjes bestormden de vloer in het Nighttown theater en overspoelde het toegestroomde publiek met een golf van melodieuze grunts. Dat was een lekker avondje ronddobberen op de golfjes van metalcore en gojucore.

Goed, beter, best

Ik kom graag in het Nighttown theater, het is de intieme relatie tussen band en publiek en de gemoedelijke sfeer die er altijd hangt. Er is geen podium slechts een afbakening met monitoren en speakers, verder kun je de bandleden op gelijke hoogte aanstaren, aanraken en zij op hun beurt kunnen dat ook met het publiek. Dat maakt het zo heerlijk om daar bandjes te luisteren. Mindscan - vers uit de diepte van de Noordzee - beet het spits af, niet alleen van de avond, maar ook van hun carrière. Onlangs hadden ze hun generale repetitie in het Poortgebouw, vanavond mochten ze bewijzen zeewaardig genoeg te zijn om langs de Nederlandse podia te varen om hun melodieuze (death) metalcore noten te laten weergalmen. De band is opgebouwd uit ex-leden van Lady!Die, Sect, Black Forrest en Any en telt maarliefst drie vocalisten. Mandy, die in haar eentje al mening man onder de tafel brult, Nico en Sjon, die laatste neemt de voornamelijk de melodieuze stukken voor zijn rekening. Deze driestemmigheid komt over het algemeen heel goed over, maar verdient nog wel wat aandacht. Als Mandy en Nico zich concentreren op de grunts en het melodieuze werk aan Sjon overlaten dan wordt het volgens mij een onstuitbare samenwerking. Mindscan is een band met verschrikkelijk lekker in het gehoor liggende loopjes in fantastische maatsoorten. Wie Mandy ooit heeft zien spelen met Lady!Die en daar al van onder de indruk was, zoals ik, kan hier helemaal zijn vingers bij aflikken, want Mindscan gaat niet een, maar twee stappen verder. Het zou me dan ook niet verbazen als ze binnen een mum van tijd Nederland weet te veroveren. Als ze zo doorblijven gaan varen ze zo richting Dreamtheatre. Sinds 2003 zitten de kapiteins van Die Without A Struggle al op hun eigen speedboot op hun eigen stroming met de naam gojucore. Het kwam op mij over als een mix van hardcore, metalcore en punk. Ze hebben een eigen naam aan hun stijl gegeven wat voor mij een hint is dat ze niet graag vergeleken willen worden met andere bands, maar het bandshirt van Alma verraadt een hoop: Age of Panic (welke overigens ook recentelijk nog hier hebben gestaan). Hun intro was wat aan de lange kant, maar dat droeg bij aan het Alfred Hitchcock effect, althans, zo wist Joost het poëtisch samen te vatten. Wat ik zo mooi vond aan deze band was dat de kleine schattige zangeres Alma haar medezanger Joost er vierkant uit kon brullen. Voor mij leek het af en toe een wedstrijd om het hardst, waarin Joost over het algemeen het onderspit moest delven. Edoch, het showelement was prettig en de interactie en energie op het dek spatte er aan alle kanten van af. Die Without A Struggle zal het in de toekomst zonder de retestrakke drummer Eric moeten gaan stellen, dit was zijn afscheidsoptreden. Een waar gemis voor de band. Goede drummers zijn al moeilijk te vinden, binnen dit genre is het al helemaal rottig en Eric vervangen…tsja, dat doe je niet een, twee, drie. De laatste band aan boord van het Nighttown theater is momenteel op hun Hate Is Now The Only Answer Tour door Europa en had nog een klein gaatje in hun drukke schema om Nighttown aan te doen. K-Again, afkomstig uit Italië, is een band met een heel erg professionele uitstraling en een zeer goed uitgedacht metal(core) concept. Het deed me denken aan het Italiaanse antwoord op Rammstein, met name Prigo (de zanger) droeg daar een aardig steentje aan bij. Wat me opviel was dat deze band het moest doen met één gitarist, Stef, en dat die ene gitarist de band niet kon dragen. In plaats daarvan droeg Skizzo, bas, het geluid van de band. Zeer goed dat hij daar toe in staat was, twee petjes af voor die man, maar dat is natuurlijk niet de bedoeling. Prigo, die zijn vak als stuurman goed verstaat, probeerde op allerlei mogelijke manieren de nog aanwezige dekzwabbers, ligstoelen en hens aan dek te krijgen, maar het mocht niet baten. Een enkeling waagde zich op de dansvloer maar door een gebrek aan animo kwam die daar dan ook snel op terug. Het was voor mij zo klaar als een klontje dat K-Again het beter doet op een groot podium met veel publiek en dat ze dat ook eigenlijk gewend zijn.