Boven in de drie grote zalen vindt de MTVparty, Water from the Supermarket plaats. Rond middernacht staan er al aardig wat mensen op de dansvloer. Halverwege de ondergrondse gang bevindt zich een deurtje wat naar kleine ruimte leidt, de Dressingroom genaamd. In deze ruimte zal vanavond het publiek niet alleen door dj's Ru>Le ( Rutger en Leon ) en My little soundsystem ge-entertaint worden, maar ook door drie live bands: Sauna West, Elle Bandita en the David Gilmour Girls. De aftrap van deze special in de Dressingroom wordt gegeven door de dj's Ru>le. De zaal is totaal niet druk bezet. Langzaamaan druppelen er wat mensen binnen. Een half uur later dan het programma aangeeft, begint Sauna West te spelen. De zes-koppige band bestaande uit de drummer Remco, bassist Valentijn, gitaristen Antti en Johan, saxofonist Joris en zanger Peter, spelen er lekker op los. Sauna West is ontstaan door een toevallige ontmoeting van de bandleden in een sauna in het Oude Westen van Rotterdam. Sinds 2002 heeft deze excentrieke formatie op diverse podia's in Rotterdam hun staaltje rock & roll weggegeven. Tijdens het nummer Dammit spelen de saxofonist en de gitarist samen een solo op de mini Korg. Het is goed te merken dat de band veel fans heeft, want er wordt massaal meegezongen met het nummer Uniform. Om de sfeer nog wat op te voeren, haalt de zanger nog wat samba ballen uit een Edah zak en verwisseld de saxofonist wederom zijn saxofoon voor de toetsen. De muziek van Sauna West heeft invloeden van Devo en the Talking Heads uit de jaren tachtig new-wave periode en een vleugje Franz Ferdinand, maar toch weten zij door hun eigenzinnige optreden een eigen draai te geven aan de sound van de 80's-wave. Overigens blijkt bij het laatste nummer dat Sauna West meerdere multi disciplinaire muzikanten heeft; de gitarist neemt de toetsen over van de saxofonist, terwijl deze op zijn beurt de tweede stem vervult. De zanger maakt uit euforie nog wat knoopjes van zijn blouse los en het publiek klapt wild enthausiast mee met alweer het laatste nummer. Dj's Ru>Le nemen hun plaats weer in achter de draaitafels totdat Elle Bandita het volgende optreden gaat verzorgen. Het is rond tweeën en voor het podium verdringt zich een grote groep fans als Elle Bandita en haar vier-sporen band inzet met een cover van het nummer Tico van de Andrew Sisters. Elle weet meteen al het publiek voor haar te winnen als ze tijdens een instrumentaal stuk van het podium treedt en met een vrouwelijke fan gaat dansen. Tijdens I'm still standing , een cover van Elton John, ragt Elle er lekker op los. De sfeer zit er goed in: het publiek gaat los en Elle breekt twee snaren van haar gitaar. Dit mag de pret niet drukken en soepel wordt het volgende nummer ingezet door haar elektrische begeleiding. Haar gitaar heeft ze verruild voor een soort Casio-gitaar. Volgens Elle "een gitaar die een orgel na kan doen". The Game wordt gevolgd door nog een eigen nummer B-B-Baby. Het bier vliegt door de lucht en Elle stort zich uit extase met zowel microfoon als gitaar op de grond. Alweer het laatste nummer. Met haar inmiddels viersnarige gitaar produceert ze in haar eentje een enorme bak geluid. Eveneens als het bier vliegt aan het einde van New Years Eve ook de gitaar door de lucht en stort Elle zich letterlijk in het publiek. Het is heel erg knap en getuigt vooral van heel veel lef dat Elle Bandita in haar eentje, met zo'n wilde prettig gestoorde show de harten van de toeschouwers weet te winnen. Het uitzinnige publiek roept om meer, maar de nacht moet door. Gelukkig heeft ze onlangs een platencontract getekent bij het punklabel Tocado en mogen we met plezier uitzien naar haar eerste album dat vermoedelijk in december gaat verschijnen. Dj My little Soundsystem vermaakt het publiek tijdens de opbouw van de David Gilmour Girls. Het is tegen drieën en de pijpela die dressingroom wordt genoemd, is op een handje vol mensen na leeg. Het is duidelijk dat de bezoekers van dit rotterdams elektro/band festivalletje een ander slag mensen is dan de reguliere bezoekers van Now&Wow. Zo nu en dan wagen enkele partygangers van het MTV feest dat in Superwow plaatsvindt, zich in de Dressingroom om vervolgens na luttele minuten weer te verdwijnen door de kleine deuropening op naar de bonkende sounds van o.a. Joost Van Bellen. Na wat technische complicaties gaan de David Gilmour Girls van start. Het publiek wordt door de bassist Robin gesommeerd om naar voren te komen, terwijl de laptopmuzikant Marco achterop het podium de laatste voorbereidingen treft. Dat de mix van elektronische sounds uit een laptop met live bas en gitaar een prima formule is om dansbare gitaarmuziek te maken, bewijzen de David Gilmour Girls vannacht wel. Hun optreden wordt begeleid door een beamer, die stukjes teksten projecteerd halverwege het plafond en de muur. Tijdens de eerste paar nummers is de concentratie van het gezicht van de bassist af te lezen, terwijl gitarist Jasper zwetend over het podium heen stuitert en zijn monitor heel even een ondeugend schopje geeft. De gitarist probeert tijdens het spelen nog een verwoede poging te doen om dichter tot het resterend publiek te komen door de rand van het podium op te zoeken. Een groepje vrouwelijke fans staan heerlijk te dansen wanneer de bassist en de gitarist dichter bij elkaar komen om alweer het laatste nummer tot een rave-achtige climax te brengen. Jammer dat de hoeveelheid publiek bij het optreden van de David Gilmour Girls minimaal was. Het was niet te wijten aan de kwaliteit van hun muziek, sterker nog; hun podiumoptreden is met forse stappen vooruit gegaan vergeleken met een paar maanden geleden toen ze nog de uitstraling van een testbeeld hadden. Het is niet te verklaren waar het aan heeft gelegen dat de opkomst niet groot was. Aan de programmering van de drie bands heeft het zeker niet gelegen: deze hebben ieder voor zich gegeven wat ze moesten geven of nog een beetje meer, zoals Elle Bandita. Now & Wow is een prachtige grote ruimte die veel mogelijkheden biedt en niet alleen op het gebied van de dance. Het zou mooi zijn als deze happening, die nu nog in de kelder plaats moet vinden, zich ooit over het hele gebouw verspreidt, om zich vervolgens te ontpoppen tot een soort Rotterdams mini-Lowlandsfestival.