De Bleeps, poings en de squeeks die uit de spelcomputers werden getoverd, vlogen je om de oren. Eerst nog met tamelijk rustige electro invloeden, maar later op de avond knetterhard waar je de volgende ochtend die vervelende ‘piep’ van in je oren krijgt. Door de Atari en Nintendo 8-bit-achtige samples was het alsof je 20 jaar terug in de tijd werd geslingerd. De visuals van C-Men bevestigden deze tijdreis: afbeeldingen van vergane games en spelconsoles flitsten voorbij, soms zo snel dat je er een spontane epileptische aanval van kreeg. Met Gameboys, een Commodore 64, Atari en een verdwaalde drumcomputer werden de mafste maar tegelijkertijd ook dansbare deuntjes gemaakt. Het aangezicht van dansende bezoekers tegenover een figuur die op het podium met z’n gameboy aan het spelen was, is surreëel te noemen. De Belg Lo-Bat was die figuur op het podium die door middel van zijn gameboy mensen aan het dansen maakt. ‘Het is een uitdaging dat je met een klein brutaal ding muziek kan maken waarop mensen kunnen dansen.’ Je zou denken dat hij idolaat is van spelcomputers. Maar dat is juist niet het geval. ‘Ik heb een gameboy puur gekocht voor de muziek. Het was goedkoop en ik kan hem overal meenemen.’ De stap naar een PSP of een Nintendo DS wil hij niet nemen omdat die te nieuw zijn. Kortom, een leuke live act. Na Londen, San Fransico en Barcelona is het ook tijd voor Rotterdam om kennis te maken met deze vorm van muziek. Het is weer eens wat anders dan een dj-set. Voor de liefhebber van elektronische muziek is dit een aangename afwisseling en de manier waarop de artiesten de deuntjes uit de spelconsoles toveren schept verbazing.